To prawda, że zadaniem miasta jest troska o majątek, a nie pozbywanie się go. To prawda, że stojący tuż koło kościoła, w samym centrum miasta, blisko 150-letni klasztor można uważać za rodzinne srebro, którego pod żadnym pozorem nie wystawia się na sprzedaż. Jednak prawdą jest też to, że miasto nie ma pieniędzy na inwestycje, których obiekt ten pilnie potrzebuje. A bez nich ów klejnot rodzinny wkrótce zamieni się w zwykłą ruinę, której nikt nie będzie chciał „nawet za darmo”, z której uciekną nie tylko szczury, ale również dotychczasowy najemca wyprowadzi z niej swoje cenne święte księgi.

Dlatego myślę, że nadszedł czas, by jabłonkowscy decydenci spojrzeli wreszcie prawdzie w oczy i pogodzili się z tym, że nie można się wspiąć na Mont Everest i się nie zmęczyć, że nie można zjeść ciastko i mieć ciastko.