– Kiedy mój brat miał pięć lat, zaczął grać w hokeja w klubie sportowym w Trzyńcu. Ja, mając wtedy trzy lata, chciałam robić to samo. Rodzice się zgodzili. Śmieszne jest to, że moja mama widząc, jak hokeiści potrafią być w czasie gry agresywni, w młodości obiecywała sobie, że jeśli kiedyś założy rodzinę, to nie pozwoli, żeby jej dzieci uprawiały ten sport. Brat co prawda po kilku latach zrezygnował, ja jednak wytrwałam.

– Chodzi o to, że zarówno w Trzyńcu, jak i w Czeskim Cieszynie nie działa samodzielna drużyna dziewczęca. Trzyniecki klub reprezentuje jednak zbyt wysoki poziom na to, żeby przyjąć dziewczynę w skład męskiej ekipy. W Czeskim Cieszynie w drużynie juniorskiej jest taka możliwość. Prócz tego gram jeszcze w kobiecej drużynie hokejowej w Karwinie.

– Na pewno, bo męski hokej jest generalnie szybszy od kobiecego i czasami też bardziej agresywny. W RC dziewczyny nie mają jednak możliwości, żeby trenować we własnych zespołach. Musiałabym wyjechać za granicę – do Szwecji, Finlandii, Kanady czy USA, gdzie dziewczęca i ogólnie kobieca odmiana hokeja jest bardziej popularna. 

– Od dzieciństwa miałam tak, że kiedy koleżanki umawiały się gdzieś, to nie mogłam pójść z nimi, bo miałam trening lub mecz. Jeśli jednak człowiek chce coś osiągnąć, to musi poświęcić temu również swoje prywatne życie. Nie żałuję tego i gdybym miała cofnąć się wstecz, postąpiłabym tak samo. Jestem szczęśliwa, że mogę uprawiać ten sport oraz że mam przyjaciół, którzy mnie w tym wspierają i pomagają mi. Dzięki hokejowi poznałam też wielu wspaniałych ludzi.