Wybór niewielkiej wiejskiej szkoły w Miechucinie okazał się strzałem w dziesiątkę. O ile wcześniejsze próby integracji z polską młodzieżą nie przynosiły spodziewanego efektu, o tyle tym razem górnosuszanom poszło jak z płatka. – Okazało się, że nie tylko szkoła w Miechucinie podobna jest do naszej, ale także dzieci są bardzo podobne. Nie czuło się różnic kulturowych i dzieci bardzo szybko znalazły wspólny język. W ciągu tych kilku dni zawiązały się autentyczne przyjaźnie. Przekonaliśmy się, że chociaż mamy do siebie tak daleko, to jednocześnie tak blisko – stwierdza moja rozmówczyni. Niekwestionowaną rolę w tym wszystkim odegrał język kaszubski – co prawda nie zawsze dla Zaolziaków zrozumiały, za to będący potwierdzeniem tego, że używanie słów gwarowych to żaden wstyd. Język kaszubski w domach w Miechucinie jest bowiem tak samo naturalnie stosowany jak gwara cieszyńska w górnosuskich rodzinach.

 

Uczestnicy projektu poznawali zatem Kaszuby od tej najbardziej praktycznej strony. Byli na lekcji języka kaszubskiego, który w tamtejszych szkołach jest przedmiotem wybieralnym, brali udział w kilku warsztatach – ceramicznych w Lipuszu, szycia typowych ptaszków kaszubskich w Karsinie oraz robienia kwiatów z bibuły w Kościerzynie. Na co dzień poznawali kuchnię kaszubską z jej szarymi kluskami, „ruchankami”, będącymi odmianą pączków bez nadzienia, i obowiązkowym ciastem drożdżowym, a także niezwykłą gościnność mieszkańców tego regionu.