Dlaczego smutne? Myślę, że optymistyczne. Sztuka Thorntona Wildera jest o tym, że nasze życie jest piękne i warto je doceniać, póki je mamy. Jeśli żyjemy, to jest też i nadzieja, że będziemy szczęśliwi. O ile oczywiście docenimy to, co mamy. 

 

To prawda. Wzruszające jest to, że nie znamy dnia ani godziny i dlatego warto docenić to, co jest w danej chwili. Nigdy nie wiadomo, co będzie jutro. 

 

Przesłanie tego przedstawienia jest wymowne i powinno trafić do wszystkich widzów, niezależnie od wieku. Zapewne odbiorcy bardziej doświadczeni życiem chętniej zastanowią się nad tym tematem. Odbiór tego spektaklu zapewne będzie większym wyzwaniem dla młodzieży szkolnej, choć tu powinien pomóc fakt, że głównymi bohaterami sztuki jest właśnie para nastolatków, a później młodzi ludzie wkraczający w dorosłość. 

 

Brak scenografii lub jej ograniczenie do minimum to pomysł samego autora,  Thorntona Wildera, który w ten sposób chciał skupić uwagę na tym, co najważniejsze w tej sztuce, czyli na ludziach. Dlatego doradzał w didaskaliach, by maksymalnie zredukować wszystko, co niepotrzebne. My w rozwiązaniach scenograficznych zbliżamy się do tych zaleceń. Wilder sugerował, by użyć drabin, my z kolei skorzystamy ze schodów, które są wygodniejsze dla aktorów. Jednak kierunek jest podobny. Stosunki międzyludzkie uwypukli w naszej inscenizacji także muzyka.

 

Oczywiście, to znów pomysł Wildera, który pisał tak, by ta historia mogła rozegrać się w każdym innym czasie i miejscu. O dziwo, autorowi udało się to niełatwe zadanie, bo „Nasze miasto” jest do dzisiaj szalenie popularne i grane w teatrach wielu krajów. Nie zmienił tego nawet upływający czas, a także fakt, że jednym z poważnych tematów tej sztuki jest śmierć. Jednak Wilder przekonuje: nie powinniśmy bać się tego, co nieuchronnie nadejdzie, ale cieszyć się chwilą, która trwa teraz.