Przyznam, że udając się na premierę z moim niespełna czteroletnim synem, obawiałam się, że propozycja będzie niedopasowana do wieku takiego malucha. Kiedy czytaliśmy powieść Justyny Bednarek w domu, miałam wrażenie, że większy ubaw z lektury mieliśmy razem z mężem niż nasz syn, który jeszcze nie wychwytywał wszystkich ironicznych i zabawnych nawiązań do rzeczywistości dorosłych.

 

Oczywiście, udało nam się ostatecznie wspólnie przeczytać część przygód skarpetek, które z różnych przyczyn postanawiały opuścić kosz z brudną bielizną i wyruszyć w podróż. Po prostu nasz syn czasem śmiał się w innych momentach, niż my – dorośli. Walorem książek Justyny Bednarek jest to, że można je rozumieć na różnych poziomach. Dzięki temu satysfakcję z lektury mają czytelnicy w każdym wieku.

Hana Volkmerová, adaptująca te książki na dziecięcą scenę lalkową, nie miała łatwego zadania. Należało dokonać wyboru historii i bohaterów, dostosować rozwiązania do możliwości sceny teatralnej, a przede wszystkim sprawić, by spektakl utrzymał zainteresowanie przedszkolaków, bo to już do nich jest adresowany. Na szczęście udało się to z sukcesem, a świadczą o tym śmiech dzieci, ich roziskrzone zainteresowaniem spojrzenia i fakt, że nie wstawały z miejsc, obserwowały scenę i często celnie komentowały fabułę.

 

Volkmerová przede wszystkim uprościła historie, nawiązała do rzeczywistości i zdarzeń, które małe dzieci są w stanie zrozumieć i ograniczyła głównych bohaterów do dwóch postaci: szybkiej i rezolutnej różowej skarpetki oraz początkowo wycofanego i flegmatycznego zielonego misia z trzema uszkami. 

 

„Niesamowita wyprawa lewej skarpetki” nie straciła uroku literackiego pierwowzoru, ale zarazem jest moim zdaniem propozycją przystępniejszą dla najmłodszego odbiorcy. Jednak w przedstawieniu pojawiły się nawiązania do rzeczywistości dorosłych.

 

Na przykład początek spektaklu: aktorzy grali w żywym planie, bez użycia lalek, wcielając się w uczestników telewizyjnego, paranaukowego show. Paradoksalnie jednak była to ta część przedstawienia, która najmniej przypadła mi do gustu, bo aktorzy wypadli w niej sztucznie i nieprzekonująco. Zdecydowanie chętniej zatopiłam się w umowność i magię świata lalek. 

Tomáš Volkmer postawił na minimalistyczną scenografię. W przestrzeni gry stanęły duże drewniane bloki i inne konstrukcje, które przekładane przez aktorów między scenami kreowały kolejne miejsca akcji. Niebagatelną rolę w tych momentach odgrywało dobrze dopasowane oświetlenie. Twórca słusznie zaznaczał w jednym z wywiadów przed premierą, że takie projekty są zrozumiałe dla dzieci, bo nawiązują do ich codziennych aktywności.

 

Mój syn, który jest urodzonym konstruktorem i uwielbia pracę z wszelkiej maści klockami, z zafascynowaniem śledził, jakie kolejne zestawienie „wyczarują” przed nami aktorzy. Na tle stonowanej kolorystycznie scenografii wyróżniały się lalki głównych bohaterów, czyli kukły różowej skarpetki i zielonego misia wykonane z pluszu. Na scenie pojawiły się też lalki drewniane lub zrobione z rękawiczek, wywołujące entuzjazm wśród widzów. „Bajka” po raz kolejny dowiodła, że proste rozwiązania sprawdzają się najlepiej, a dzieci są najwspanialszym i najwrażliwszym partnerem do współpracy, w której trzeba wykorzystać wyobraźnię.

 

Na brawa zasługują także aktorzy: Dorota Grycz, Ewa Kus, Wanda Michałek, Daniela Sedláčková i Jakub Tomoszek. Muszę jednak przyznać, że najbardziej zauroczyło mnie prowadzenie kukły zielonego misia przez Ewę Kus. Aktorka znakomicie oddała flegmatyczność, wycofanie i strachliwość głównego bohatera zarówno dzięki odpowiedniej animacji lalki, jak i modulacji głosu.

 

Wszystko to razem sprawiło, że bardzo kibicowaliśmy pociesznemu niedźwiadkowi z trzema uszkami, by stał się bardziej pewny siebie, wyzbył się kompleksów i przede wszystkim spotkał kogoś, kto pokocha go takim, jakim jest. A czy to misiowi uda się i jakie jeszcze przygody przeżyją główni bohaterowie, to już musicie Drodzy Czytelnicy przekonać się sami, oglądając „Niesamowitą wyprawę lewej skarpetki”. Maksio i ja polecamy!

Małgorzata Bryl-Sikorska