Pierwsza edycja słynnego kościelnego „Index librorum prohibitorum” ujrzała światło dzienne w czasie obrad Soboru Trydenckiego: została opublikowana w 1559 r. na polecenie papieża Pawła VI. Ostatni spis zakazanych autorów i druków ukazał się w 1948 r. W przeciągu niespełna pięciu wieków ogłoszono 16 oficjalnych edycji indeksu, na którym umieszczano książki uznane za niezgodne z oficjalną doktryną Kościoła katolickiego; spisy te obejmowały na równi dzieła protestanckie, traktaty naukowe oraz filozoficzne (m.in. Galileusza, Kartezjusza, Locke’a, Monteskiusza, Woltera czy Kanta), jak również wszelkiego rodzaju publikacje oskarżone o nieobyczajność. 

Idea całkowitego zniesienia indeksu została zatwierdzona w czasie Soboru Watykańskiego II (1962-1965), kiedy to Kościół katolicki doszedł do wniosku, że zakazy druku, rozpowszechniania i czytania pewnych książek nie powinny podlegać dyscyplinarnemu osądowi Kościoła, lecz spoczywać w gestii indywidualnej oceny dokonywanej w sumieniu każdego wiernego. Dnia 14 czerwca 1966 roku Kongregacja Nauki Wiary definitywnie uznała Indeks za dokument czysto historyczny i od tego momentu przestał on obowiązywać wiernych jako dokument kanoniczny.

 

 

Źródło: Książnica Cieszyńska