Bardzo dobrze czuję się w tym teatrze. Do nowego miejsca zawsze wchodzi się z pewnego rodzaju niepokojem, bo to jest loteria – nie wiadomo, jak będzie wyglądać spotkanie ludzkich energii. Każdy z nas jest przecież inny i może być tak, że nie będziemy zgadzać się ze sobą pod względem energetycznym właśnie, światopoglądowym czy związanym z poczuciem estetyki. Natomiast tutaj udało nam się odnaleźć wspólny język i to jest dla mnie najważniejsze. Już na początku naszej współpracy zauważyłem, że aktorzy Sceny Polskiej lubią próbować, dużo sami proponują i samodzielnie pracują nad rolami.

Choć Scena Polska Teatru Cieszyńskiego działa zaledwie dwa kilometry od granicy polskiej, pracuje się tu inaczej niż w Polsce. Na czeskocieszyńskiej scenie panuje spora restrykcja pracy i wszyscy bardzo przykładają się do procedur czasowych, co jest dla mnie pozytywem, bo daje mi to komfort pracy w kwestii formalno-proceduralnej. Innym zaskoczeniem jest czas prób – w Polsce nikt nie wpadłby na pomysł, żeby zaczynać próby już o dziewiątej rano. Z kolei sam grafik pracy teatru jest specyficzny, bo tutejsze zespoły grają dużo spektakli wyjazdowych, w związku z czym plan pracy jest poszarpany przez podróże. Choć ten model funkcjonowania Sceny Polskiej jest dla mnie zrozumiały, nie mieliśmy dużo czasu na próby. Tutaj nie ma luksusu wielotygodniowej pracy nad spektaklem, więc trzeba sprężyć się, a na próbach dużo się dzieje, co mi odpowiada. Spotkaliśmy się więc na krótko, ale intensywnie. Ostatecznie ciekawym doświadczeniem była praca w innym języku, bo choć zespół artystyczny Sceny Polskiej jest polskojęzyczny, to zespoły techniczny i administracyjny Teatru Cieszyńskiego posługują się często językiem czeskim. 

 

 

Na pewno tak, w przeciwnym razie nie inscenizowalibyśmy tego tekstu. Jesteśmy świadomi, że realizujemy „Norę” w epoce akcji #metoo czy książki „Mężczyźni objaśniają mi świat” Rebecci Solnit, czyli czasach, w których na nowo podejmuje się tematy dyskryminacji kobiet, nierówności społecznych czy przemocy między ludźmi w związkach. Te kwestie odżywają w nas teraz, co chociażby unaoczniły nasze próby. Szybko doszliśmy z aktorami do wniosku, że tematy podjęte przez Ibsena nadal mogą nas boleśnie dotknąć. Teoretycznie współczesne kobiety mają takie same prawa jak mężczyźni, ale jeśli pogrzebiemy we własnych wspomnieniach czy doświadczeniach, to okazuje się, że jednak równouprawnienie nadal jest mitem. Dlatego sądzę, że warto o tym mówić.

Tak. Sporo dyskutowaliśmy, mieliśmy różne doświadczenia, ale ostatecznie doszliśmy do wspólnego wniosku. „Nora” w naszym wykonaniu nie będzie historią o walce płci, nie sięgniemy również do bezpośrednich wątków feministycznych. Będzie to po prostu opowieść o kobiecie, która chce uzyskać własny język i wyzwolić się z patologicznego układu. Opowiemy też o przemocy w związku, która miewa różny charakter. Przemoc finansowa czy psychiczna to także przemoc i może pojawić się w każdym rodzaju partnerstwa: czy między kobietą i mężczyzną, czy między dwoma mężczyznami, czy też między dwiema kobietami. To będzie po prostu opowieść o relacji międzyludzkiej. 

 

 

***