Na horyzoncie Jaworowy. Pod nim rozpościera się soczyście zielona łąka. Na niej dzieci, duże i małe, niektóre płaczą i mamy muszę je uspokajać. Więc ktoś proponuje wspólną zabawę. Dzieci biorą się za ręce i śpiewają: „koło, koło młyński, za ty cztyry ryński”, a zaraz potem stają się jaworowymi ludźmi, którzy budują mosty i przepuszczają przez nie konie. W ten radosny harmider wkradają się nagle wysokie dźwięki piszczałki. Dzieci milkną, a jedno z nich siada na kolanach przybyłemu grajkowi, a ten rozpoczyna gawędę.

– Był piekny letni dzień, słoneczko stało w zenicie, jako dzisio, a niebiański pasterziczek paseł se swe niebiański owieczki i na takiej piszczołeczce se groł. Aż zakopnół o złocisty promyk słońca, padnył, piszczołka mu wypadła z ręki i spadowała z nieba. Długo leciała, aż spadła do doliny rzeki Tyrki, pod gróń Jaworowy i jak się tam zapichła, to zapuściła głębokie korzenie w ziemi. Z tego wyrosnół wieki stróm, kiery miał bogate owoce. I tym owocem jest zespół „Oldrzychowice”.

– Tymu jest ważne utrzymywanie naszych pieśni i tańców, i zapisywanie ich, i przekazywanie dalszym generacjom – odzywa się do publiczności na zakończenie widowiska „Jan Tacina” czyli Jarek Siedlok. – Bo to jest nasze bogactwo, nasze dziedzictwo. Nie bójcie się i tak jak ja zapisujcie każdą szczególną chwilę, każdą rodzinną tradycję i przekazujcie dalej. Mówcie o tym, bo jedynie tak przetrwomy. Nie jako jednostki, ale jako jedno wielki społeczeństwo z głębokimi korzeniami wrośniętymi w tutejszą ziemię naszego Beskidu Śląskigo, naszą ojcowiznę.

Kiedy Siedlok zwraca się tymi słowy do widowni, najmłodsi oldrzychowiczanie i oldrzychowiczanki rozdają wśród publiczności notesy i ołówki, aby każdy mógł zapisać i przekazać dalej. Bo pochodzące z łaciny słowo tradycja znaczy nie mniej i nie więcej a przekazywanie. I to od czterech dekad robi zespół spod Jaworowego, z doliny Tyrki.