Jako jeden przykład za wszystkie wystarczy przywołać Wielką Rewolucję Francuską z jej szczytnym hasłem „Wolność, równość, braterstwo” i idącymi z nim w parze z gilotyną, rabowaniem, prześladowaniem i ogólną dewastacją życia. Równość bez jasnego określenia, co z czym porównujemy, zawsze bowiem rodzi niesprawiedliwość.

Tak jak bowiem nie można stawiać znaku równości pomiędzy dwoma jabłkami i trzema jabłkami, o czym wie każdy pierwszoklasista, tak samo nie można go postawić między dwoma jabłkami i dwiema śliwkami. A dzisiejsze społeczeństwo stawiać go chce. W przeciwnym razie nie byłoby bowiem dyskusji o tym, czy jest sprawiedliwe, by ludzie, którzy wychowali dzieci, mieli wyższe emerytury od osób bezdzietnych. Oczywiście, jest sprawiedliwe, i moim zdaniem wręcz konieczne.

Ponieważ wcześnie założyliśmy z mężem rodzinę, widzę doskonale tę różnicę, kiedy dzieci były na naszym garnuszku, a kiedy już nie są. Nie mając dodatkowych dwóch głów do wyżywienia, ubrania, wykształcenia, żyje się łatwo, przyjemnie, a zarobione pieniądze trzymają się rachunku. Kto ma więcej dzieci, błogiego stanu spokoju finansowego doczeka się zaledwie kilka lat przed emeryturą albo wcale. A kto ich nie ma? Wtedy odpowiedź jest prosta. Ma czterdzieści lat na to, a może i więcej, żeby odkładać na godną emerytalną przyszłość.

Dlatego kiedy w grę wchodzi zwykła matematyka, a w przypadku dochodów, wydatków, zarobków i emerytur właśnie o nią chodzi, argumenty w rodzaju „a może oni też chcieli mieć dzieci, a nie mogli” uważam za absolutnie nie na temat. Naszymi lekarzami, ekspedientkami, fryzjerami czy opiekunami w domach społecznych nie będą bowiem te dzieci, które być może chcieliśmy mieć, ale te, które wyprowadziliśmy na ludzi.