Dyrektorzy polskich placówek chętnie wyciągają do dzieci z Ukrainy pomocną dłoń, nauczyciele starają się – w miarę możliwości, przede wszystkim językowych – zapewnić im edukację, ale też integrację w grupie rówieśników. Na razie nauczanie Ukraińców w naszych szkołach jest w powijakach, trzeba dopiero przyjąć jakieś systemowe rozwiązania. Trochę to przypomina sytuację sprzed dwóch lat, z okresu pierwszego lockdownu związanego z pandemią koronawirusa, kiedy trzeba było opracować sposób edukacji zdalnej. 

Nauczyciele mają wątpliwości co do tego, czy Ukraińcy w polskich szkołach działających w Republice Czeskiej powinni uczyć się przede wszystkim języka polskiego, czy też czeskiego. Poglądy na ten temat się różnią. Z jednej strony można na to spojrzeć tak, że uchodźcy, którzy zamierzają osiąść na dłużej w Czechach, powinni nauczyć się przede wszystkim czeskiego. Z drugiej strony trzeba przyznać, że skoro rodzice zapisali ich do szkół z polskim językiem nauczania, to priorytetowo powinni zapoznać się z polszczyzną. 

Dopiero czas pokaże, jak młodzi Ukraińcy będą sobie radzili w szkołach czeskich i polskich. Czas też pokaże, jak ich obecność wpłynie na uczniów naszych szkół. Osobiście wierzę w to, że będą przeważały korzyści. Dzieci mają szansę dobrze poznać rówieśników z kraju, który nigdy nie należał do powszechnie odwiedzanych przez mieszkańców Republiki Czeskiej. Mają okazję poduczyć się języka ukraińskiego, a może też częściowo rosyjskiego. Wiadomo, że każdy język się w życiu przyda, a otwartość na inne narody jest najlepszą profilaktyką przed ksenofobią i nietolerancją.