Pierwszą reprezentują pragmatyczni osobnicy budzący się codziennie z przekonaniem, że przebywają tu tylko tymczasowo, gdyż w dużej aglomeracji z trudem łapią oddech. Oni mają jasny plan i wiedzą, że już niedługo uciekną z miasta tam, gdzie będzie pięknie i spokojnie, sielsko i anielsko.

 

Druga grupa jest najbardziej liczebna i stanowią ją niezadowoleni z życia malkontenci wiecznie marzący o zmianie, o kawie w swoim ogródku, idealnie z widokiem na szczyty gór. Na marzeniach jednak się kończy. 

Ja akurat wolę wpadać na kawę do klimatycznych kawiarni, których w Ostrawie, moim mieście, nie brakuje. Nie duszę się pod masami betonu, nie łapię depresji z korków, ale narzekam z kolei na okrągło na chłodną i deszczową wiosnę za oknem. Ubrany w gumowe buty, w ogrodzie z łopatą w ręku, na pewno podchodziłbym do kwestii pogodowych zupełnie inaczej i pewnie byłbym zagorzałym fanem portalu Intersucho.

 

I chociaż nawet w centrum dużych miast jak grzyby po deszczu wyrosły hipsterskie działki ogrodowe (jedna taka działa z powodzeniem na Czarnej Łące), to jednak spacerom po mieście towarzyszy nie zapach ziół czy świeżo skoszonej trawy, a woń spalanej benzyny w ozonowej smudze. Kiedy jednak wzrokiem można sięgać wyżej i wyżej, teraz już nie tylko w Nowym Jorku czy Szanghaju, ale również w Warszawie, Katowicach i być może wkrótce w Ostrawie, gdzie planowana jest budowa najwyższego wieżowca w kraju, wtedy moja dusza tańczy.

 

Do tańca przygrywa zaś Kuba Sienkiewicz z zespołem Elektryczne Gitary. „Jestem z miasta, to widać, słychać i czuć”.