Nie umiem być obojętny wobec ludzkich tragedii, szczególnie tych, które rodzą się w cieniu konfliktów zbrojnych. Gdy czytam doniesienia światowych agencji o kolejnych atakach na domy, szpitale, osiedla, czuję ciężar bezradności. I choć można by sądzić, że zimowe, chłodne wieczory sprzyjają negatywnym emocjom, to z ręką na sercu — płakać mi się chce, gdy tzw. wielka polityka decyduje o tym, jak i gdzie ludzie powinni żyć, jakim językiem mają mówić, jakie wartości wyznawać. Męczy mnie bezradność wobec zła, które codziennie dotyka setki tysięcy ludzi na świecie.