To nie tylko dobry film. Przeniesiona na duży ekran historia zmarłego w 2016 roku ks. Jana Kaczkowskiego, katolickiego księdza, bioetyka, współtwórcy Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio, to okazja do refleksji na temat życia („na pełnej petardzie” – jak mawiał ks. Jan), umierania, radzenia sobie ze stratą, kochania drugiego człowieka, drugiej szansy, na jaką każdy zasługuje (przykładem jest bohater filmu Patryk Galewski, postać autentyczna). To historia, o której można powiedzieć – jak napisano o książce „Szału nie ma, jest rak” (zapis rozmów z ks. Kaczkowskim) – że nie jest kolejnym wyciskaczem łez, lecz przeciwnie – wzmaga apetyt na życie. I skłania do refleksji, jak właściwe je przeżywamy.

„Nie da się uciec od myślenia o własnej śmierci, będąc śmiertelnie chorym. Zresztą ze śmierci trzeba żartować, bo gdyby śmierć była śmiertelnie poważna, to by nas zabiła”. To inny z cytatów ks. Kaczkowskiego, który od urodzenia miał lewostronny niedowład i dużą wadę wzroku, zmagał się z nowotworem nerki, a w 2012 r. zdiagnozowano u niego glejaka mózgu. Choroba wygrała. Ale tylko pozornie, bo życie ks. Jana Kaczkowskiego i jego postawa nadal inspirują, dodają otuchy i pomagają odnaleźć się w trudnych chwilach.

W dzień premiery filmu „Johnny”, 23 września, w wieku 94 lat zmarł Franciszek Pieczka pochodzący z Godowa wspaniały aktor teatralny i filmowy (m.in. „Ziemia obiecana”, „Konopielka”, „Jancio Wodnik”, ale przede wszystkim Gustlik z serialu „Czterej pancerni i pies”), niezwykle lubiany i ceniony przez widzów. Serwisy internetowe przypominając jego życiorys i twórczość zamieszczały często zdanie z jednego z jego wywiadów: „Życie jest krótkie, a człowiek się kłóci o bzdety. Dziś myślę: po co? Trzeba było raczej mówić więcej dobrych słów. Zostaje żal do siebie i do czasu”. 

Film „Johnny” przypomina, by nie marnować tego czasu. Bo jest o wiele później, niż nam się wydaje.