Ostatnia górska wędrówka okazjonalnie połączona z – nazwijmy to szumnie – grzybobraniem, była okazją, by się o tym przekonać. Przewodnikiem był kolega dobrze znający się na grzybach. Wystarczyło, że nieznacznie zszedł ze szlaku, zerknął, jakie drzewa wokół rosną, by po kilku minutach uważnego przechadzania się w lesie wrócić z opieńkami, prawdziwkami czy innymi kurkami (proszę wybaczyć mi to nonszalanckie podejście). 

Ale to właśnie podczas tej wędrówki wskazał na problem związany z osobami, które niespecjalnie znają się na grzybach, ale chcąc „przeżyć przygodę” wybierają się do lasu. Często z dziećmi lub ze znajomymi. W efekcie sieją spustoszenie – niszczą trujące grzyby (widzieliśmy wiele rozdeptanych muchomorów), całkowicie rozkopują grzybnie i… śmiecą, zostawiając po sobie butelki czy opakowania po jedzeniu. Inna sprawa, że tacy „grzybiarze” potrafią nawet wjechać samochodem do lasu najgłębiej jak się da, a także zastawić leśną drogę wylotową lub znajdujące się przy niej szlabany.

Niby wszystko jest dla ludzi, ale najwidoczniej nie wszyscy potrafią zachować umiar i uszanować miejsce, do którego się udają. Może brakuje podstawowej edukacji dotyczącej zachowania się w lesie? „Nie hałasuj, nie śmieć, nie niszcz, szanuj zieleń” – podstawowe zasady, które dzieci uczono jeszcze w przedszkolu i szkole znów wypada przypominać.

Wracając do mojej nieumiejętności zbierania grzybów, myślę sobie, że to trochę tak, jak z wędkowaniem – nieważne, czy ryby biorą, czy nie: posiedzieć z „kijem” nad wodą zawsze można. I tak jest samo z grzybobraniem.

 

Pospacerować po lesie zawsze można. Byle nie niszczyć przyrody.