Dla przypomnienia – w jednym z ostatnich numerów pisałam o wymuszonej wyprowadzce mieszkańców Karwiny-Starego Miasta, która okazała się zbędna, ponieważ planowanego wydobycia węgla tam nie będzie. Przyznam, że historia Starego Miasta – niby wcale nie tragiczna, bo przecież ci, którzy się wyprowadzili, otrzymali godziwe rekompensaty – mocno działa na moją wyobraźnię.

Dom nie jest tylko dobrem materialnym. A przynajmniej nie w moim odczuciu. Dom ściśle związany jest z miejscem i okolicą, w której stoi, z ludźmi, którzy są naszymi sąsiadami. Możemy wybudować nowy dom, ładniejszy, bardziej nowoczesny, nawet w piękniejszej okolicy, ale nigdy nie będzie on takim samym domem, jakim był ten, który musieliśmy opuścić.

Przymusowe wysiedlenia, także te z powodu działalności górniczej, mają jeszcze dodatkowe ujemne następstwa – burzenie lokalnej społeczności, naruszenie sąsiedzkich relacji. To wszystko wpływa na ludzką tożsamość. Na wszystkie te aspekty zwracam zresztą uwagę w mojej powieści „Organista z martwej wsi”.

Wracam do czytelnika „Głosu”, którego zacytowałam w pierwszym zdaniu. Należy on do osób, które prowadzą różnorakie działania mające na celu jednoczenie mieszkańców miasta wokół idei wspólnotowej. W ostatnim czasie obserwuję, że takich osób – przeważnie z młodego i średniego pokolenia – jest coraz więcej. Wymyślają projekty, jak ratować miejsca skazane na powolną śmierć i tchnąć w nie nowe życie. W Starym Mieście, gdzie od lat działa stowarzyszenie SOS Karwina, jego aktywiści już się zastanawiają, jak pomóc tej dzielnicy wrócić do życia, skoro eksploatacja węgla i związana z nią dewastacja krajobrazu szczęśliwie ją ominęły.

Ważne jest nie tylko uratowanie domów, które jeszcze stoją, ewentualnie budowa nowych, ważne jest to, aby ludzie, którzy będą w nich mieszkali, wytworzyli prawdziwą wspólnotę.