Zniszczy praktycznie całą naszą cywilizację, a jedynym zachowanym źródłem wiedzy o naszej obecności tutaj będzie profil facebookowy przeciętnego mieszkańca naszej części Europy. Badacze, którzy na tej podstawie będą próbowali odkryć, jak żyliśmy w owym tajemniczym, dawnym XXI wieku, dojdą do mniej więcej takiej konkluzji.

„XXI wiek był epoką ludzi, których można podzielić na dwie grupy – konsumentów dóbr materialnych i duchowych oraz prezentujących cudze opinie myślicieli. To, co cechuje obie, to regularność w przekazywaniu raczej skąpych informacji oraz obfitego materiału obrazowego, stałego i ruchomego. Nie wiadomo natomiast, w jaki sposób zarabiają na życie. Przedstawiciele tej pierwszej, o czym świadczy bogaty materiał dowodowy, większość czasu spędzają bowiem w podróży, w restauracjach albo na przyrządzaniu pokarmów we własnej kuchni. Osoby należące do drugiej grupy specjalizują się z kolei w poszukiwaniu wszelakich historyjek, anegdot i złotych myśli, czasem jednak – co jest bardzo cenne dla badacza – publikują też całe artykuły nt. prawdziwych lub wyimaginowanych problemów. Ponadto zdaje się być rzeczą oczywistą, że przytłaczająca większość ludzi tej epoki skupiona jest na własnej osobie – na tym, jak wyglądają, jak szybko biegają, na jaką wysokość potrafią się wspiąć i jakie urokliwe miejsca udało im zwiedzić. Kiedy natomiast piszą o innych, to prawie wyłącznie o własnych dzieciach. Wówczas skupiają się albo na ich sukcesach, albo na rozbrajających historyjkach z ich udziałem, dziecinnych wpadkach i przejęzyczeniach”.

Ponieważ nie należę do osób strachliwych, zwykle udaje mi się odrzucić tę straszną myśl, że pewnego dnia mógłby ktoś w tak uproszczony sposób ocenić nasze życie. Są przecież wśród nas ludzie, którzy poświęcają swój czas innym, robią masę dobrych, pożytecznych rzeczy. Sęk w tym, że nie mają potrzeby, żeby się tym chwalić.