Ktoś zapamiętał swojego ojca pobrudzonego od smaru i majstrującego coś w garażu, ktoś w śmiesznym fartuchu przy garze bulgoczącego gulaszu, ktoś inny z gazetą, nieodłączną butelką piwa lub z papierosem. Mamy w pamięci ojców zdecydowanych i „pantoflarzy”, z poczuciem humoru i trochę gburowatych. Ilu ojców – tyle sylwetek. Gdyby więc zapytać dorosłych dziś ludzi, co zawdzięczają swoim ojcom, odpowiedzi byłyby różne. Kogoś ojciec po raz pierwszy zaprowadził do biblioteki, kogoś nauczył pływać, zabrał w podróż samolotem, pokazał Duży i Mały Wóz na niebie… I tak można by wymieniać w nieskończoność. 

Uważam jednak, że pomimo wszelakich umiejętności, które zawdzięczamy właśnie naszym ojcom, a także pomimo wielu różnorakich wspomnień i epizodów z nimi w roli głównej, istnieje coś jedynego, wyjątkowego, co przekazują swoim dzieciom tylko ojcowie. Tym czymś, jest, moim zdaniem, odwaga. Odwaga pokonywania własnych ograniczeń, lęków i obaw, odwaga snucia marzeń o rzeczach wielkich i trudno osiągalnych, odwaga wychodzenia poza własną strefę bezpieczeństwa. Jednym słowem, odwaga robienia tego wszystkiego, przed czym od małego dziecka aż po dorosłość przestrzegają nas nasze mamy, bo jest nazbyt ryzykowne, nazbyt niebezpieczne, nazbyt śmiałe. 

W dzisiejszych czasach są mężczyźni, którzy zajmują się domem, kuchnią, dziećmi, a robienie kariery i zarabianie pieniędzy pozostawiają swoim żonom. Wiele par nie akceptuje tego modelu i wiele kobiet oraz mężczyzn czułoby się w nim nieswojo. Myślę jednak, że nawet tak zdecydowana zamiana ról nie jest w stanie niczego zmienić w tym, że mama będzie na zawsze tą, która przytuli, zrozumie, przytaknie, a tato tym, który nie będzie się bał rzucić nas na głęboką wodę. I niech tak pozostanie.