Osoby z młodszych roczników pokazywały koleżankom i kolegom swoje zdjęcia ślubne oraz fotografie swoich małych dzieci, moje pokolenie chwaliło się zdjęciami dorosłych lub prawie dorosłych dzieci oraz małych wnuków, to najstarsze – dzieci, wnuków i prawnuków. Ot – przemijanie życia w pigułce. 

– Tamci byli od nas o cztery lata młodsi, a już są tacy starzy – stwierdziła ze śmiechem jedna z moich klasowych koleżanek. Nic dodać, nic ująć. 

Zjazdy absolwentów są nie tylko okazją do zastanowienia się nad upływem czasu, ale też podzielenia się jakże różnymi życiowymi losami i doświadczeniami zawodowymi. Na co dzień każde z nas obraca się w określonym środowisku, do innych środowisk mamy ograniczony wgląd. A tu, na spotkaniu absolwentów, można porozmawiać z koleżanką, która podczas pandemii pracowała jako pielęgniarka na oddziale covidowym, z kolegą, który jest kierowcą TIR-a czy z innym, który pracuje jako kapelan w wojsku. 

Wśród tłumnie zebranych byłych uczniów górnosuskiej podstawówki byli ludzie, których widuję dość często – działacze Miejscowego Koła PZKO czy Macierzy Szkolnej, rodzice i dziadkowie obecnych uczniów tej placówki. Ale też sporo osób, które mieszkają poza Suchą, bliżej czy dalej, którzy obracają się już tylko w czeskim środowisku. Być może nie pamiętają dobrze literackiej polszczyzny (co nie znaczy, że jej nie rozumieją), lecz gwary nie zapomnieli. Mowa, którą posługiwaliśmy się na przerwach oraz poza szkołą jako dzieci uczęszczające do polskiej podstawówki, nadal w nas wszystkich została.

 

I to jest dla mnie pocieszające.