Kiedy w niedzielny wieczór przekroczyłem progi redakcji, nogi się pode mną ugięły. Wielkość strat była tak duża, że zaszkliły się oczy. Nasza wymarzona redakcja, powstała w pięknym budynku, na skutek porozumienia ponad podziałami między Kongresem Polaków i Polskim Związkiem Kulturalno-Oświatowym, wyremontowana za bardzo duże pieniądze z Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie” została po prostu zdewastowana, podobnie zresztą jak sala Bajki. 

 

W tej sprawie potrzeba nam dużej ostrożności i wyważenia. Bo pewnie niektórzy z nas wyciągną prosty wniosek: skoro ktoś włamał się do budynku, gdzie bije polskie serce, był to atak na polskość. Ktoś inny powie: to atak na wolną prasę... Przyznam się,  że po głowie kotłują się pytania bez odpowiedzi: dlaczego przestępcy nie ukradli na przykład pieniędzy, ale połasili się na dwa aparaty, a mój dyktafon zmiażdżyli młotkiem? Dlaczego wylali tusz z tonera i rozpylili proszek z redakcji po redakcji, dzięki czemu wygląda dziś jak po wybuchu? Wstrzymajmy się jednak z ferowaniem wyroków. Dajmy policji spokojnie wykonać to, co do niej należy. Wszyscy mamy nadzieję, że sprawca bądź sprawcy zostaną szybko ujęci. Dopiero wtedy dowiemy się, co tak naprawdę kierowało osobą/osobami, które w drugi weekend listopada siłowo wtargnęły do redakcji „Głosu” i Bajki i rozbiły w proch część tego, co tak mozolnie budowaliśmy.