Pomyślałem ostatnio o końcówce sierpnia 2019 roku, 2018, 2017. Ostatnie przygotowania do rozpoczęcia kolejnego roku szkolnego, trochę nerwówki, ale takiej zdrowej. Szliśmy, my rodzice, utartą drogą. Wiedzieliśmy, że nasze dzieci pójdą do szkoły, będą tam bezpieczne, o żadnych maseczkach nikt nie myślał. Dziś, mimo wytycznych Ministerstwa Zdrowia, wielu rodziców zapewne mogłoby powiedzieć „wiem, że nic nie wiem”. Sytuacja zmienia się bowiem jak w kalejdoskopie i nigdy nie wiadomo, co „góra” narzuci nam, szaraczkom. Rano zapowiedź konferencji prasowej ministra zdrowia, premiera, po południu briefing, po chwili kolejne zmiany.

Przed rokiem, dwoma, dziesięcioma sierpień, wrzesień były czasem dożynek. Impreza goniła imprezę, zabawa na każdej była szampańska. W 2020 na podsumowanie plonów, tak potrzebne z wielu względów, zdecydowali się nieliczni.

Można było zaplanować wczasy, ferie zimowe. Dziś możemy sobie zaplanować bezpiecznie co najwyżej wyjazd w najbliższe okolice. Zagranica to zawsze ryzyko. Że po powrocie trafimy na kwarantannę, będziemy musieli zrobić test na COVID-19, zaczną się telefony od służb sanitarnych.

Gorolski Święto nie odbyło się, dziś miało się rozpocząć kolejne Kino na Granicy...

Już dawno wyrzuciłem z mojej głowy chińskie przysłowie „Obyś żył w ciekawych czasach”. Tęsknię za stabilizacją. Moją własną, czasem ciasną, ograniczoną do pewnego schematu zachowań, ale jednak stabilizacją. Marzę o tym, żeby się to wszystko skończyło.