– Tak! Na pewno! Z tego co rozmawiałam z Marcinem Kindlą, który jest autorem tego wydarzenia – to chyba nawet szykuje się jakiś koncert online. Nie zdarzyło mi się zresztą nigdy wcześniej, żeby tak często powtarzać komuś, że będzie dobrze. Staram się zadbać o to, żeby pocieszać znajomych, np. przez Facebooka, składać im życzenia, przesłać komuś jakiś mem. Wspieramy się też w środowisku artystycznym, odkrywamy nowych. To jest teraz twórczy czas!

 

– Przede wszystkim to był moim nauczycielem w pierwszej klasie i miałam najtrudniej, bo musiałam siedzieć za jego biurkiem i pokazać, że nie ściągam. (śmiech) To była szkoła w Milikowie, która jest niezwykła. Miałam bajkowy rok, ojciec zabierał nas na lekcję w terenie, uczyliśmy się robić piszczałki z drewna, pokazywał nam rośliny, obserwowaliśmy ptaki. Pamiętam też zabawy w jego gabinecie. A jako życiowy nauczyciel? To dzięki niemu zaraziłam się muzyką, sztuką i chęcią spędzania czasu z ciekawymi ludźmi. U nas, dopóki żył ojciec, był dom otwarty. Poznaję go wciąż na nowo… Najpierw poznałam go jako dziecko, kiedy był po prostu moim tatą. Potem zrozumiałam go jako artystę, kiedy sama stałam się artystką, a teraz poznaję go z mojego, dojrzałego punktu widzenia, patrząc w jego duszę ukazaną w wierszach.