W Pop Arcie krótki przewodnik po trzech pozycjach obowiązkowych. Dramaturgia festiwalu, na czele z Jiřím Moravčíkiem, ma zresztą podobne zdanie.

„The Cure nie przypominają nikogo. I tak pozostanie, dopóki Robert Smith, prawzór Edwarda Nożycorękiego, rozciera na Twarzy czerwoną szminkę i czarny cień do powiek, śpi w ekstrawaganckiej fryzurze i porzuca bezowocną walkę z sensem istnienia, a czarny pająk wciąż ma swój obiad” – pisze w swoim komentarzu na oficjalnej stronie festiwalu Jiří Moravčík, główny dramaturg Coloursów. Dodam, że Robert Smith i spółka szykują w tym roku nowy album studyjny. Fragmenty zabrzmią również w Ostrawie. 

 

„Wielbicielka bombastycznego pop-rocka, właścicielka dosłownie nadprzyrodzonego głosu zmieniającego się z łatwością z gniewnego krzyku w zwycięskie fanfary.

Cztery albumy Florence Welch, pochodzącej z południowego Londynu, są wspaniałym muzycznym przekazem” – pisze Moravčík. – Chcę, żeby moja muzyka brzmiała jak lot w dół z dużej wysokości lub jak bezkresny ocean, który wciąga Cię pod powierzchnię i sprawia, że nie możesz oddychać. Jak to coś, co otacza Cię ze wszystkich stron, co połyka i całkowicie wypełnia. I czujesz, że albo wybuchniesz, albo znikniesz – dodaje od siebie Florence. 

 

„Ilekroć pojawia się nowy fascynujący piosenkarz, zaczynają się wyścigi w porównywaniu. Jeśli chodzi o Roryho Grahama aka Rag’n’Bone Man, to ma on naprawdę zacne towarzystwo: Adele, Joe Cocker, Johnny Cash, a sam Elton John powiedział: Kocham go. Jest genialny”. Piosenkarz pochodzący ze wschodniego Sussex potrafi swobodnie łączyć gatunki muzyczne, z przewagą odmian amerykańskiego bluesa.