– Co ciekawe, nazwa „Zaolzie” nie pojawiła się od razu po tym wydarzeniu. Początkowo obszar zamieszkały w większości przez Polaków, a przyznany Czechosłowacji w 1920 r., określano na Wisłą dosadnie mianem „zaboru czeskiego”, albo w sposób neutralny, a zarazem nieprecyzyjny, jako „Śląsk Czeski”, ponieważ nazwa ta przysługuje wszak nie tylko części Śląska Cieszyńskiego, który znalazł się w granicach Czechosłowacji, ale także Śląskowi Opawskiemu, Karniowskiemu czy Hulczyńskiemu – stwierdza Krzysztof Szelong i dodaje, że w latach dwudziestych XX wieku pojęcia „Zaolzie” próżno szukać nie tylko w prasie centralnej, ale nawet w tytułach regionalnych. – W tych ostatnich nazwę „Zaolzie” można było wprawdzie napotkać, ale pojawiała się ona wyłącznie w kontekstach ściśle lokalnych i zawsze określała położone za Olzą przysiółki, np. Istebna Zaolzie czy Wędrynia Zaolzie. Wobec całego obszaru, który stanowił przedmiot polsko-czechosłowackiego konfliktu, nazwa ta nie była wówczas stosowana – przekonuje historyk. 

W takim znaczeniu nazwy „Zaolzie” zaczęto używać dopiero w drugiej połowie lat trzydziestych, gdy konflikt o przebieg granicy na Śląsku Cieszyńskim zdawał się rozpalać na nowo. Co więcej, w obiegu medialnym pojawiło się ono najpierw poza Śląskiem Cieszyńskim. Spopularyzował je Paweł Hulka-Laskowski, który przygotowywał wówczas swoją głośną książkę „Śląsk za Olzą”. – Przy tej okazji napisał wiele tekstów publicystycznych poświęconych sytuacji Polaków na Zaolziu, wielokrotnie używając tej właśnie nazwy – mówi Krzysztof Szelong.