II

Aż tu nagle… Aż tu nagle pojawił się fenomen Zenka Martyniuka. Fenomen, obok którego nawet inteligentni ludzie nie potrafią przejść obojętnie – mają z nim najwyraźniej jakiś kłopot. Ba, sami się do niego przyznają. Ot, pisze Roman Kurkiewicz w „Przeglądzie” (7-12. 1. 2020): „Mam kłopot z pisaniem o Zenku Martyniuku (to osoba wydająca z siebie dźwięki myzykonaśladowcze przy wykorzystaniu zestawu słów udających tekst), ale równocześnie nie mogę znieść swojej bezradności i wstrzemięźliwości”. Ha! No cóż, Kurkiewicz nie lubi obecnie rządzących, więc kończy swój lewomyślny tekst określeniem Zenka Martyniuka, jako tego, który maltretuje uszy elit, „»Chopina« czasów dobrej zmiany”. Internet podpowiada, że to porównanie zyskało spory poklask. „Zenek Martyniuk znów potwierdził, że jest królem polskiej muzyki! Ostatnie porównania do Chopina stały się już hitem sieci”. Ale Chopin to tylko (sic!) muzyka. A przecież Martyniuk pisze teksty więc nic dziwnego, że czytam w Internecie: „My zestawiliśmy go (Martyniuka) jednak z naszym narodowym Wieszczem! Przesadziliśmy? Naprawdę?! To spróbujcie po fragmencie tekstu odgadnąć, kto jest autorem słów – Adam Mickiewicz, czy... Zenek Martyniuk? Podobieństwa można mnożyć. Obaj poruszali i ciągle poruszają miliony. Pisząc o miłości, rozstaniu, czy bólu z nim związanym. I za każdym stoi »rząd dusz«... Mamy nadzieję, że wielbiciele natchnionego polskiego romantyzmu wybaczą nam »szarganie świętości«”. Tak, tak, Juliusz Słowacki wielkim poetą był, wieszczem był, (prawie) jak Adam Mickiewicz. A teraz – co? O Martyniuku dziatwę uczyć? Prześmiewcza okładka kolejnego tomu „Biblioteki Narodowej”: autor Zenek Martyniuk, tytuł – „Pieśni” mówi w tym przypadku wszystko. Poezja sięgnęła bruku. 

 

 

III

Sytuacja zdaje się poważna. Jan Hartman na swoim blogu napisał na początku stycznia tekst „Kurszczyzna, Martyniuk i samobójstwo elit”… Bije w nim na alarm: „Trwający od kilku lat, a ostatnio przybierający groteskowe rozmiary kult tzw. disco polo, który lękają się krytykować autorytety liberalno-lewicowe, to wyraz najgłębszej degrengolady moralnej intelektualnej elit”. Ale i prasa – powiedzmy – prorządowa nie przepada za Zenkiem Martyniukiem. Bardziej niż z „zielonymi oczyma”, o których śpiewa, kojarzy się chyba jednak Zenek prawicowym dziennikarzom z czarną owcą. Przynajmniej dla niektórych z nich bywa czytelnym, negatywnym układem odniesienia. Pisze Łukasz Warzecha („Do Rzeczy” 7-12 stycznia 2020): „Książka Tuska („Szczerze”) miała być chyba ulotką reklamową polityka. A jest jak teledysk Zenka Martyniuka”. W tle Martyniuk – i wszystko jasne. Czyli – gorzej być nie może. 

 

IV

Kurkiewicz pisząc o Martyniuku powołuje się, rzecz jasna, na imponderabilia. Ale tytuł jego felietonu nie ucieka przecież od znacznie niższych emocji: „Zobacz, Zenek, hajs na stole”. Tak, tak, forsa wprawia wszystko w ruch, a na muzyce (czy nawet dźwiękach muzykonaśladowczych) można dzisiaj zarabiać niewyobrażalne dla zwykłego szarego człowieka pieniądze. No tak, nie dość, że gra, nie dość że puszczają go w TVP i miliony słuchają jego utworów, to jeszcze mu za to płacą. I to dobrze płacą. Skandal! Tyle tylko, że porównanie sylwestrowej oferty muzycznej TVP z tym, co pokazały ostatniego dnia roku inne stacje telewizyjne nie wskazuje, by chciały zaspokajać jakoś bardzo odmienne gusta i guściki. Dla prawdziwych melomanów pozostaje oczywiście zawsze Neuesjahrskonzert der Wiener Philharmoniker.