Małymi krokami zbliża się rocznica październikowej rewolucji. A rocznice to dobry czas na refleksję. Przed paru miesiącami opublikowano wznowienie pierwszej powieści Szczepana Twardocha „Sternberg”. A w nim moje posłowie zatytułowane: „Stary świat i rewolucja – ćwiczenie z wyobraźni”. Wreszcie rewolta październikowa nie była oczywiście pierwszym rewolucyjnym przewrotem.  Przed nią była – przede wszystkim – Wielka Rewolucja Francuska, do której tyle odniesień dało się zauważyć w czasie uroczystości otwarcia niedawnych Igrzysk Olimpijskich w Paryżu; bo przecież w grę wchodziła nie tylko nieszczęsna królowa, Maria Antonina, paradująca ze ściętą głową. 

Czytaj więcej »»

Jestem przekonany, że gdybym żył w Barcelonie, byłbym zaprzysięgłym kibicem klubu FC Barcelona. Nic w tym dziwnego czy ekstrawaganckiego. Wreszcie: tyle tryumfów – bo i mistrzostwa Hiszpanii, i Puchary Króla, i zwycięstwa w pucharach Europy, klubowe mistrzostwa świata...

Czytaj więcej »»

Rad bym napisać o poważnych problemach, których wszak nie brakuje, serio dyskutowanych przez odpowiedzialnych polityków. Ale, jak to się niestety często zdarza, w miejsce tak pożądanej w sferze polityki powagi wskakuje ni z tego, ni z owego – farsa.

Czytaj więcej »»

Ja nie jestem taki głupi, tylko jestem w głupiej sytuacji – czy to nie Gombrowiczowska uwaga? Sam Gombrowicz zresztą uwielbiał stawiać ludzi w głupich sytuacjach, ta nieprzyjemna praktyka była dla niego czymś w rodzaju próby, z której zresztą nie tak wielu wychodziło obronną ręką. A nawet – wychodziło jako tako.

Czytaj więcej »»

Interpunkcja ma znaczenie. „Zagraj to jeszcze raz, Sam” to fraza z pewnego klasycznego filmu, a jednocześnie to tytuł dzieła Woody’ego Allena, które było tej filmowej klasyki parodią. Jak widać w obu przypadkach, nie sugeruje (stąd przecinek i wielka litera), by zagrać coś jeszcze raz – tyle że samemu.

Czytaj więcej »»

Może to zabrzmieć nieco paradoksalnie, ale naprawdę trudno mi orzec, czy posiadanie stylu jest dzisiaj – w czasach dyktatury mody – jakoś specjalnie cenione. Czy, nieodłącznego w przypadku stylu, charakteru, nie wypiera dzisiaj niezwykle skutecznie – charakteryzacja. 

Czytaj więcej »»

Trzeźwości? Istnieje długa i literacko uświęcona tradycja łącząca kondycję artysty z piciem alkoholu. Rzeczywiście, niekiedy (i – dodajmy od razu – tylko niektórzy) artyści alkohol piją, a nawet, zdarza się wcale nie tak rzadko, że piją go o wiele za dużo.

Czytaj więcej »»

Znane są reguły tworzenia polskich podróbek Zachodu – ot, chociażby popularna piosenkarka Doda i futbolowy bramkarz Radosław Majdan (m.in. Wisła Kraków) przedstawiani byli niegdyś jako „polscy Beckhamowie” tj. odpowiedniki angielskiego fenomenu piłkarskiego Davida Beckhama (m.in. Manchester United, Real Madryt) i jego żony Victorii, śpiewającej gwiazdy Spice Girls. Czyli – w Polsce piłkarz i piosenkarka, i na Zachodzie piłkarz i piosenkarka. Jeden do jeden. Tyle, że polska wersja to tylko podróbka, a więc z zasady – produkt słabszy. 

Czytaj więcej »»

Tytuł tego felietonu przypominać komuś może pozycję z egzotycznego menu. Ale – nie. To tylko moja subiektywna recenzja z zakończonych niedawno finałów Mistrzostw Europy w piłce nożnej. Spokojnie. Felieton ten piszę, kiedy emocje związane z tą imprezą już opadły.

Czytaj więcej »»

Zbliża się 14 lipca, czyli okrągła (no, prawie okrągła) rocznica zburzenia Bastylii, we Francji – święto narodowe. Ale 14 lipca to także Dzień Łapania za Pupę. Jak widać sprawy poważne mogą łączyć się – przynajmniej od święta – ze sprawami z... całkiem innymi sprawami.

Czytaj więcej »»

W jednym z felietonów dla „Głosu” przypomniałem epitety, jakimi określał partie polityczne szacowny klasyk socjologii Max Weber. Tak, „dyletanci” i „złodzieje” to oczywiście bardzo mocne określenia-oskarżenia. Weber komentował nimi partyjno-polityczną sytuację sprzed ponad wieku. 

Czytaj więcej »»

Z nadzieją, że oto będę oglądał „(f)ilm oparty na faktach” zakupiłem niedawno „Eichmanna” (reż. Robert Young, 2007). Jak powiadamiają napisy początkowe został on zrealizowany na podstawie opublikowanych dokumentów z przesłuchań hitlerowskiego zbrodniarza. Postać Eichmanna i jego rola w zbrodniczej machinie Holocaustu zajmuje mnie od ponad trzydziestu lat, od czasu pierwszej lektury wstrząsającej, głośnej pracy Hannah Arendt „Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła”. Jakie wrażenia po oglądnięciu „Eichmanna” na ekranie?

Czytaj więcej »»