Piątek trzynastego uznawany jest za dzień pechowy w krajach anglojęzycznych, francuskojęzycznych i portugalskojęzycznych. Taki sam status posiada w Czechach, Polsce, Estonii, Niemczech, Finlandii, Austrii, Irlandii, Szwecji, Danii, Słowacji, Norwegii, Słowenii, Bułgarii, Islandii czy Belgii. Warto jednak wiedzieć, że na przykład w Grecji, Rumunii i Hiszpanii za pechowy uznawany jest wtorek trzynastego, a we Włoszech piątek siedemnastego.

Mimo, iż żyjemy w XXI wieku piątek trzynastego napawa niepokojem nawet osoby, które nie wierzą w przesądy. Irracjonalny strach, jaki wywołuje ta data, zyskał nawet status jednostki chorobowej i nazywany jest paraskewidekatriafobią. To skomplikowane słowo powstało z połączenia greckich słów paraskevi (piątek) i dekatreis, co oznacza trzynasty. Z kolei fobia to po grecku strach.

Według „znawców tematu” piątek trzynastego nie jest dobrym czasem na rozpoczynanie nowych spraw. Nie zakładajmy więc w tym dniu firmy, nie kupujmy domu ani samochodu, nie podejmujmy kluczowych życiowych decyzji. Podobno pecha potęguje kichanie i kąpiel. W tym dniu powinniśmy nosić te same ciuchy co dzień wcześniej – ma to zatrzymać przy nas wibrację dwunastego.

W piątek 13. unikajmy rzeczy, które zwykle przynoszą pecha. W tym dniu ich działanie jest ponoć wzmocnione. Nie przechodźmy pod drabiną, starajmy się, aby czarne koty nie przebiegały nam drogi z prawej strony na lewą. Szczególnie czujnymi powinniśmy być, jeśli na piątek trzynastego nałoży się pełnia. Podobno taki układ powoduje dziwne zmiany w zachowaniu ludzi, wzrost przestępczości, wypadki, choroby i jest gwarancją, że nic w tym dniu nam się nie uda.

Pechowa data tak bardzo zakorzeniła się w naszej kulturze, że stała się inspiracją dla twórców filmowych i muzyków, ale czy wiecie, skąd wziął się zabobonny lęk przed piątkiem trzynastego? Istnieje pogląd, że feralność tego dnia bierze swój początek od wydarzeń, które rozegrały się we Francji 13 października 1307 r. (był to oczywiście piątek). Wtedy to aresztowano Templariuszy kłamliwie oskarżonych przez króla Francji Filipa IV m.in. o herezję, sodomię i bałwochwalstwo (w rzeczywistości monarcha był u nich ogromnie zadłużony i nie miał ochoty spłacać swych wierzycieli). Wielu zakonników latami torturowano, a Wielkiego Mistrza Zakonu za herezję skazano na śmierć na stosie. Umierając przeklął on króla, papieża i królewskiego kanclerza, Wilhelma de Nogaret. W agonii krzyczał, że każdy, kto jest świadkiem jego śmierci, nie dożyje kolejnego roku. Tak też się stało – osoby objęte klątwą zmarły.