sobota, 20 kwietnia 2024
Imieniny: PL: Agnieszki, Amalii, Czecha| CZ: Marcela
_-_transp.png){kind=spacer}
/ 
Anioł, który niesie spokój - „Głos” na 1.11. | 31.10.2018
Danuta Wałach jako współzałożycielka, a zarazem pielęgniarka hospicjum domowego towarzyszy swoim pacjentom na ich ostatniej drodze między życiem i śmiercią. Chociaż dla wielu to trudny i ponury temat, pani Danka o umieraniu mówi w bardzo otwarty sposób i z niezwykłą pogodą ducha.
Ten tekst przeczytasz za 2 min. 15 s
Współzałożycielka i pielęgniarka hospicjum domowego Danuta Wałach. Fot. Andrea Szymeczek
Spotyka się pani ze śmiercią niemal na co dzień. Czy do śmierci można się przyzwyczaić?
– Tak jak każdy człowiek jest inny, każda śmierć i umieranie jest inne. Nie ma dwóch tych samych sytuacji, bo w każdym domu, do którego przychodzę, panują inne warunki, inne są też relacje pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny. To wymaga dużej elastyczności, żeby odpowiednio podejść do chorego i członków jego rodziny. Tu nie ma miejsca na rutynę, nie można postępować według ustalonych schematów, bo zawsze może człowieka zaskoczyć coś nowego. Dlatego przez cały czas trzeba być bardzo czujnym i zdolnym do szybkiej reakcji na zaistniałą zmianę sytuacji. A czy można się do obcowania ze śmiercią przyzwyczaić? Na pewno można podchodzić do niej z większym spokojem i – co jest niezmiernie ważne – wnosić spokój do domu umierającego. Nie wiem jednak, czy tego spokoju można się nauczyć, czy on po prostu już tkwi w danym człowieku.
Na ile czasu przed śmiercią zaczyna pani odwiedzać swoich pacjentów?
– To jest bardzo indywidualne. Czasem jeżdżę do chorego nawet przez cały rok. Innym razem po wypisaniu pacjenta ze szpitala odwiedzam go zaledwie kilka razy i przychodzi śmierć.
Czy da się rozpoznać, że śmierć jest tuż tuż?
– Być może to kwestia praktyki, ale w większości przypadków udaje mi się to wyczuć i wtedy informuję rodzinę, że pozostało już tylko kilka dni. To odpowiedni czas, żeby wezwać pozostałych członków rodziny. Kiedy zaś nadejdzie ten moment, radzę, żeby zatrzymać się i nigdzie się już nie spieszyć. Żeby zostawić zmarłego jeszcze przez jakiś czas w domu. Pożegnać się z nim. Później z odstępem czasu ludzie przyznają, że te ostatnie chwile ze zmarłym należały do najpiękniejszych, że pozostało im ciepłe wspomnienie na całe życie. Bo źle człowiekowi, który nie ma dobrych wspomnień.
