– Jak najbardziej. Jestem notabene szczęśliwy podwójnie. W swoim pierwszym wyścigu dobrnąłem do mety, a drugi koń z naszego teamu, Hegnus, dosiadany przez Lukáša Matuskiego, spisał się wręcz rewelacyjnie, wygrywając całe zawody. Spełniło się moje dziecięce marzenie, bo od czasów uczęszczania do polskiej podstawówki w Jabłonkowie, co chciałbym w tym wywiadzie szczególnie podkreślić i przy okazji pozdrowić moją wychowawczynię z tamtych lat, Renatę Staszowską, wiedziałem, że właśnie koniom chciałbym poświęcić swoje życie. Początki były trudne, ale nawet mniejsze lub większe przeszkody mnie nie zraziły. 

 

– Bez dwóch zdań dziadek, który prowadził duże gospodarstwo rolne, a w latach 80. ubiegłego wieku jeszcze nie wszyscy korzystali z dobrodziejstw nowoczesnej techniki. Dziadek miał konia pociągowego, a ja uwielbiałem krzątać się wokół niego. Na początku była to zwykła ciekawość, która przerosła w pasję, a pasja w miłość na całe życie. Pewnego razu zobaczyłem w telewizji transmisję z Wielkiej Pardubickiej, w której brylował Jozef Váňa i pomyślałem, że fajnie byłoby w przyszłości też pojawić się na starcie tego słynnego wyścigu. To raczej nie były skromne ambicje dziesięcioletniego chłopaka, ale marzenia są po to, żeby je realizować. 

 

– Bugsy Malone otrzymał swoje ulubione smakołyki. Główną nagrodą była wspólna satysfakcja z tego, że udało się dokończyć wyścig bez większych usterek i w pełnym zdrowiu. Sam widziałeś, że podczas tegorocznej edycji doszło do kilku upadków, a jeden z koni, Sottovento, doznał po przeskoku Taxisa śmiertelnych obrażeń. Mój trener Radek Holčák podkreślał przed tym wyścigiem, że w debiucie trzeba dać z siebie wszystko, bo nastawiając się na taryfę ulgową łatwo popełnić błędy. 

 

 

 

– W trakcie gonitwy dochodzi do różnych, często nieprzewidywalnych sytuacji. Koń w stresowej sytuacji może zareagować zupełnie inaczej, niż podczas zwykłego treningu. Tak było również w moim przypadku, bo z dobrej pozycji wyjściowej w połowie gonitwy zepchnął mojego wierzchowca zdezorientowany koń bez jeźdźca, co w takich wyścigach zdarza się często. Wszystko, włącznie ze wspomnianym Taxisem, udało nam się pokonać bez usterek, ale zabrakło mi być może większego cwaniactwa, które cechuje doświadczonych dżokejów. 

 

– Rzeczywiście Taxis robi wrażenie, ale głównie na widzach przed telewizorami lub na stadionie. Dla nas to jedna z wielu przeszkód. Na przestrzeni lat Taxis doznał znacznych poprawek technicznych i obecnie nie stwarza tak dużego zagrożenia. Większym zagrożeniem dla koni jest duża szybkość. Wierzchowce podczas Wielkiej Pardubickiej osiągają średnią prędkość 60 km/h. Śmierć konia to zawsze wielka tragedia, a warto nie zapominać też o tym, że zdarzają się śmiertelne upadki z udziałem dżokeja. Kontuzje lub gorsze sprawy są częścią tego sportu, ale uważam, że bez Taxisa nie byłoby Wielkiej Pardubickiej. To znak firmowy tego wyścigu. 

 

– Tak, bez odpowiedniej opieki medycznej, a także konsultacji ze specjalistami żywieniowymi, nie można uprawiać sportów konnych. Posiłki w ściśle określonych godzinach, regularne treningi, to wszystko, ale też znacznie więcej niuansów, którymi nie chciałbym zanudzać czytelników, decyduje o sukcesie w tym sporcie. Ja też muszę się dostosować do odpowiednich reguł treningowych. Oprócz codziennej, fizycznej pracy w stadninie w Wielkich Karlowicach co najmniej pięć godzin spędzam w siodle. Do tego dochodzą inne treningi wytrzymałościowe. Idealnym rozwiązaniem dla dżokeja są treningi pływackie, jazda na rowerze, zimą biegi narciarskie. W Wielkich Karlowicach mamy już prawdziwą zimę, a to oznacza koniec sezonu wyścigowego i przestawienie się na nieco inny tryb. Chciałbym skorzystać z okazji i podziękować mojemu trenerowi Radkowi Holčákowi, a także właścicielowi stadniny Valencio, Františkowi Holčákowi, za cierpliwość i zaufanie. Zaryzykowali, dając mi szansę uczestniczenia w jednym z najważniejszych wyścigów konnych na świecie.