– Można powiedzieć, że lubię, bo tu nie chodzi o nagrodę jako taką, ale raczej o to, że to, co człowiek robi i ile czasu temu poświęca, zostaje zauważone i docenione. 

– U mnie było tak, że jeszcze zanim rozpocząłem studia pedagogiczne, już byłem nauczycielem. Tak się bowiem złożyło, że nie mając rodziców z legitymacją partyjną, mimo bardzo dobrze zdanego egzaminu wstępnego nie dostałem się na mój wymarzony kierunek – muzykologię w Brnie. Z tego powodu rok uczyłem w szkole muzycznej w Jabłonkowie, a potem nie próbowałem już szczęścia w Brnie, tylko zgłosiłem się na studia pedagogiczne wychowania muzycznego i języka czeskiego. Po zaliczeniu obowiązkowej służby wojskowej w 1989 roku rozpocząłem pracę częściowo w czeskocieszyńskiej Polskiej Szkole Podstawowej, a częściowo w Polskim Gimnazjum. W rok później pożegnałem się jednak z podstawówką i odtąd w naszym „gimplu” trwam, męczę się i cieszę. 

– Bo też już bodajże od prawie 25 lat nie uczę języka czeskiego i tylko i wyłącznie skupiam się na sprawach związanych z muzyką. Jak jednak wiadomo, moją specjalnością oprócz pedagogiki wychowania muzycznego i historii muzyki jest również chóralistyka, a w tej dziedzinie język odgrywa ważną rolę. Na pewno nie można więc powiedzieć, że studia języka czeskiego były dla mnie nieprzydatne.

– Myślę, że nawet dobrze się stało. Jako muzykolog prawdopodobnie poświęcałbym się pracy naukowej gdzieś w muzeum, natomiast jako nauczyciel i dyrygent mogę obcować z muzyką w bardziej namacalny sposób. Nie ma czego żałować. 

– Jeśli chodzi o Czechy, to można powiedzieć, że w miarę tak, chociaż istnieją kraje, takie jak Japonia, gdzie muzyce poświęca się w szkołach o wiele większą uwagę. Z drugiej strony mamy po sąsiedzku Polskę, gdzie wychowanie muzyczne zostało odsunięte na boczny tor i obecnie jest traktowane w ramach ogólnego przedmiotu sztuka. Tymczasem pamiętam, że kiedy byłem na studiach, to właśnie w czechosłowackich gimnazjach nie uczono wychowania muzycznego, a w polskich liceach były muzyki aż trzy lata. 

– Absolutnie można się z tym zgodzić, bo też nie rozumiem, dlaczego literatura ma być lepsza od muzyki czy sztuk plastycznych. Z drugiej strony szczerze wątpię, że pojawi się lepsze rozwiązanie, jeśli chodzi o naukę muzyki i plastyki w gimnazjach, niż to, które obecnie funkcjonuje. 

– Tych ludzi, którzy zdawali maturę z wychowania muzycznego jest prawie 50. Zwłaszcza w pierwszym dziesięcioleciu po przywróceniu wychowania muzycznego do gimnazjów ten przedmiot stał się bardzo popularny. Sporo osób zgłaszało się na studia nauczycielskie wychowania muzycznego. Natomiast na chwilę obecną chętni zdarzają się mniej więcej raz na trzy lata.