– W pierwszej klasie szkoły podstawowej zaczęłam uczyć się gry na pianinie, potem doszły do tego lekcje klasycznego śpiewu solowego, a w Polskim Gimnazjum w Czeskim Cieszynie również członkostwo w chórze Leszka Kaliny „Collegium Iuvenum”. Prócz tego próbowałam zabawy w teatr, chodziłam do „Dropsa”, który pani Jadwiga Czap prowadziła w genialny wręcz sposób. No i sporo też recytowałam. 

– Na Zaolziu przede wszystkim działam w chórze „Canticum Novum”. Pełnię funkcję prezesa, co ze sztuką ma akurat niewiele wspólnego, ale także prowadzę rozśpiewania, no i, oczywiście, śpiewam. Prócz tego z bratem, który gra na kontrabasie, czasem koncertujemy na drobnych imprezach, wernisażach, wigilijkach itp. Prezentujemy głównie moją własną twórczość, bo próbuję też komponować. Chodzi przede wszystkim o piosenki, do których sama piszę tekst i muzykę. Komponowanie należy bowiem również do moich obowiązków, jakie mam obecnie w Ołomuńcu. No i czasem – to trochę a propos „różańca” – gram do mszy w kościele w Suchej Górnej.   

 

 

Różnica między moją działalnością artystyczną tutaj i w Ołomuńcu polega głównie na tym, że na Zaolziu ma ona charakter lokalny. Tworzę dla ludzi i z ludźmi, którzy mieszkają tutaj, którzy są w zasadzie moimi sąsiadami. I nawet wtedy, kiedy wyjeżdżamy z chórem za granicę, nasza jakość wychodzi z tego, że jesteśmy Zaolziakami, że nasze serca biją dla Zaolzia. Tymczasem w Ołomuńcu od początku trzeba myśleć o widzu jako tworze bardzo zróżnicowanym. Dlatego dana rzecz musi mieć uniwersalny przekaz i być zrozumiała zarówno w Ołomuńcu, jak i dwieście kilometrów dalej. Ponadto odnoszę wrażenie, że publiczność w Ołomuńcu bardziej skupia się na wartości artystycznej danego przedsięwzięcia, tymczasem na Zaolziu bardziej liczy się to, jak wzbogaci ono naszą polską kulturę.