– Nie od razu po maturze. Początkowo pracowałam w branży finansowej. Po urlopie macierzyńskim rozglądałam się za pracą w miejscu zamieszkania. I wtedy zwolniło się miejsce przedszkolanki w dolnolutyńskim polskim przedszkolu. Przy pracy podjęłam studia pedagogiczne, a po ich ukończeniu zostałam nauczycielką w szkole. Kiedy widziałam, że niektóre dzieci mają specyficzne trudności w uczeniu się, zastanawiałam się, z czego one wynikają, jak można by tym dzieciom pomóc. Postanowiłam wówczas pójść na studia podyplomowe, na kierunek oligofrenopedagogika na Uniwersytecie Śląskim w Cieszynie. Oligofrenopedagogika to dział pedagogiki specjalnej. Podczas praktyki studenckiej poznałam metody pracy w szkołach specjalnych w Polsce i bardzo mnie ta praca zainteresowała.

– Tak, została ona założona w 2002 roku, a ja jestem tu od dziesięciu lat. Tu, podobnie jak w Lutyni, rozpoczęłam pracę od przedszkola i cały czas uzupełniałam swoją wiedzę, skończyłam mnóstwo specjalistycznych kursów dotyczących metod nauczania dzieci z różnymi dysfunkcjami oraz autyzmem. Teraz uczę w szkole i od 2013 roku jestem kierowniczką.

– Kształcimy uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym oraz znacznym, z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz z autyzmem. W przedszkolu, szkole podstawowej i średniej mamy w sumie 46 uczniów.

– Tak, podstawą jest praca indywidualna, dostosowana do możliwości każdego dziecka. Klasy liczą po kilku uczniów, każdy nauczyciel ma do dyspozycji z reguły dwóch asystentów pedagoga. Stosujemy specjalne metody organizacji nauki dla dzieci z zaburzeniami rozwojowymi ze spektrum autyzmu. Uczniów mówiących w ograniczonym stopniu uczymy porozumiewać się z otoczeniem. Rozwijamy mowę, uczymy alternatywnej komunikacji za pomocą karteczek z symbolami, gestów czy też specjalnej aplikacji w tablecie. Dzieci z najcięższym upośledzeniem ruchowym staramy się nauczyć podstaw samoobsługi. Zajęcia z wychowania muzycznego, plastycznego oraz fizycznego maja charakter terapii.

– Najczęściej zdobywamy nagrody w konkursach plastycznych organizowanych dla dzieci niepełnosprawnych. To są prace zbiorowe, dzieci tworzą je razem z nauczycielami i asystentami, każde dziecko przyczynia się do powstania pracy tak, jak potrafi, na przykład naklei jakiś element, coś dorysuje.

– Każde dziecko, które trafia do nas, musi mieć orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z uwagi na niepelnosprawność intelektualną, wydane przez Specjalne Centrum Psychologiczno-Pedagogiczne. Pracownicy tych instytucji zalecają każdemu dziecku sprzęt specjalityczny oraz konkretne pomoce dydaktyczne. My je kupujemy, a czasami niektóre karty pracy sami robimy, bo zdarza się, że te gotowe nie do końca odpowiadają potrzebom dziecka. Mamy także wyposażenie służące wszystkim uczniom, na przykład specjalny duży tablet, tablicę interaktywną, „salę doświadczania świata” wyposażoną w pomoce służące do uczenia się wszystkimi zmysłami, specjalne instrumenty muzyczne, pufy i worki relaksacyjne.