– Maria Taska: Moja siostra, która już wcześniej pojechała do Tanzanii, po pewnym czasie znowu postanowiła tam powrócić. Mnie też ludzie o to pytają. Na razie nie znam odpowiedzi, choć jestem pewna, że te dwa miesiące, które tam spędziliśmy, to był błogosławiony czas. Bardzo przyjemny dla nas wszystkich. 

– Beniamin Kantor: Zgadzam się z tobą. Ta kultura, ci ludzie, przeżycia z dziećmi i ten szacunek, jakim nas tam darzono, to wszystko składa się na obraz Tanzanii, który noszę w sercu. Życie w tym kraju upływa w zupełnie innym tempie niż u nas. Ludzie się nie spieszą, nie gonią za pseudowartościami, za pieniędzmi i karierą, nie potrzebują się przebić za wszelką cenę i być najlepsi. Mieszkańcom Tanzanii w ich mniemaniu niczego nie brakuje. Mogą np. przez cały miesiąc, a nawet przez całe życie jeść wciąż ten sam posiłek, ryż z fasolą, i są szczęśliwi. Chociaż mają inne surowce i mogliby ugotować coś innego, nie robią tego.

– M.T.: W pewnym sensie tak. Wydaje mi się, że gdyby tamtejsi ludzie chcieli, ich kraje mogłyby czerpać o wiele większe profity z tego, co mają. Ale oni nie chcą, im odpowiada to, co jest. Chociaż tak jak wszędzie, również tam są wyjątki. Poznaliśmy np. człowieka, który miał swoją restaurację i oprócz tego jeszcze gdzie indziej gotował, ponieważ chciał zabezpieczyć dzieci na przyszłość, dać im edukację.

– B.K.: Jeżeli chodzi o edukację szkolną, to sponsoring jest bardzo potrzebny. Bo są dzieci, które nie mają szans, żeby dostać się do szkoły. Należy je wspierać i rozwijać ich talenty, a nie ludzi, którzy nie mają ochoty niczego w życiu zmieniać. Wolontariusze nadzorują później, czy te środki są z sensem wykorzystane. 

– M.T.: Nasza rola w tym kraju jest zarówno materialna, jak i motywacyjna. W Dongobeshu realizowaliśmy np. projekt budowy kurnika. Najpierw razem z kilkoma nauczycielami pojechaliśmy do innej miejscowości zobaczyć, jak taki kurnik funkcjonuje. Sami nie podjęliby się budowy, ale kiedy sami się przekonali, że chodzi o dobrą rzecz, zapalili się do pracy. Podobnie było w szkole.

 

 Maria Taska przed budynkiem szkolnym w Dongobeshu. Fot. ARC