– Informację znalazłam w Internecie. Wcześniej udawało mi się pisać po polsku w miarę dobre teksty (w konkursie na recenzję pn. „Tu się czyta” zorganizowanym przez Bibliotekę Miejską w Czeskim Cieszynie zajęła 2. miejsce – przyp. B.S.), postanowiłam więc spróbować swoich sił również w języku czeskim. 

– Jest to opowieść o dziewczynie, która dowiaduje się o swojej chorobie w poniekąd dramatycznych okolicznościach. Sądzi, że epilepsja oznacza koniec normalnego życia, tym bardziej że po powrocie ze szpitala czuje się odrzucona przez swoich rówieśników. Bywa tak, że ludzie nie wiedzą, jak zareagować wobec nieznanej im dotąd sytuacji i wolą odsunąć się od, w ich przekonaniu, „problematycznej” osoby. Moja bohaterka sama więc musi sobie poradzić z zaistniałą sytuacją. Wziąć się w garść, nie rezygnować, bo dopiero wtedy ma szansę na powrót do może trochę innego, ale pomimo wszystko normalnego życia. 

– Kiedyś słyszałam o podobnym przypadku niespodziewanego ataku epilepsji i zastanawiałam się, jak taka osoba mogła się potem czuć. Resztę sama wymyśliłam.

– Zależy od tematu. Postanowiłam skupić się tylko na najważniejszych momentach i wybrać najistotniejsze fragmenty opowiadania. Regulamin konkursu zezwalał na taką formę. 

 

– Tu nie chodziło o przestawienie się na czeski, a raczej o to, że wcześniej nie wysyłałam prac na konkursy ogłoszone w tym języku. Bardzo lubię czytać, w związku z czym czytam zarówno po polsku, jak i po czesku. Wolę książki beletrystyczne, które z jednej strony rozwijają moje słownictwo w obu językach, z drugiej zaś pokazują rozmaite sytuacje, które rzeczywiście mogą się w życiu wydarzyć. Uważam, że bardzo dobrą szkołą są również powieści historyczne. Lubię historię, bo dzięki niej dowiadujemy się zarówno o losach społeczeństw, jak i jednostek. To powoduje, że swoje opowiadania często osadzam w przeszłości.

– Są takie chwile, kiedy nie potrafię niczego wymyślić, ale są też momenty, kiedy pomysł przychodzi sam. Wtedy go zapisuję i zostawiam do późniejszej realizacji. 

– Można powiedzieć, że piszę do szuflady, ot, tak, dla treningu. Uważam, że talent, owszem, jest ważny, ale aby cokolwiek osiągnąć, wciąż trzeba go rozwijać, a do tego z kolei potrzebna jest praca. Czyli pisanie, pisanie, pisanie. Kiedy wracam do swoich opowiadań sprzed kilku lat, widzę pewnie niedociągnięcia, braki i wiem, że dziś ten sam temat ujęłabym inaczej – inny byłby zasób słów, inna konstrukcja zdań, w ogóle inna koncepcja. 

– Powieść to zbyt poważna sprawa, która wymaga koncepcyjnej pracy, ponieważ musi być bardziej rozbudowana. Opowiadanie jest łatwiejsze w tym, że porusza mniej wątków, skupia się na jednym temacie. W krótszych formach po prostu czuję się pewniej. 

– Nie myślę o tym, żeby zostać pisarką. Pisanie to moje hobby, forma relaksu, sposób na poukładanie własnych myśli i chciałabym, żeby tak właśnie zostało. W szkole lubię chemię, która jest trudna i zarazem bardzo ciekawa oraz biologię. To z tymi przedmiotami chciałabym związać swoje życie zawodowe.