– Na pewno nie spodziewałam się tego. Może gdyby chodziło o wyróżnienie, ale ja przecież po raz pierwszy startowałam w „Kresach” i już sam wyjazd do Białegostoku po czeskocieszyńskich eliminacjach był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Nie, na drugie miejsce na pewno nie liczyłam, choć bardzo się cieszę z tej lokaty i samego udziału w konkursie.

– Brałam udział w międzyszkolnych konkursach recytatorskich, a także w konkursach gwarowych. Cała ta przygoda rozpoczęła się w szkole w Bukowcu, gdzie moja nauczycielka dostrzegła chyba we mnie jakiś talent i wprowadziła mnie w świat poezji. 

– Myślę, że tak, choć nigdy nie było to moją główną pasją, ponieważ bardziej interesował mnie sport i to jemu poświęcałam większość czasu. Przez pięć lat biegałam wyczynowo na nartach. W ósmej klasie zrezygnowałam jednak, bo pochłaniało to zbyt wiele mojego czasu i energii. Byłam wyczerpana i teraz jeżdżę już tylko rekreacyjnie. Wiem, że to była dobra decyzja. Dzięki temu mogę skupić się bardziej na recytacji, która tak naprawdę towarzyszy mi od pierwszej klasy szkoły podstawowej i jest częścią mojego życia.

– Należę do osób, które się stresują. Tak samo było przed zawodami. Zanim wyjdę przed publiczność, zawsze więc jestem trochę nerwowa. Później jednak trema opada i schodzę ze sceny z dobrym samopoczuciem. Myślę, że stres jest czymś, nad czym można zapanować. W czasie pobytu w Białymstoku uczono nas, jak sobie z nim poradzić, jak go rozładować, w efekcie czego przed finałowym konkursem czułam się odprężona. Temu problemowi poświęciliśmy naprawdę wiele czasu. 

– Tak i to bardzo różnych. Mówiliśmy np. o tym, jak powinniśmy wyglądać na scenie. Ponieważ w recytacji najważniejsza jest twarz i mimika, włosy nie mogą jej zasłaniać i dlatego najlepiej je spiąć. Również ubranie nie powinno przykuwać zbyt wiele uwagi. Nie powinno błyszczeć, ale być neutralne. Robiliśmy też różne ćwiczenia z zakresu dykcji i artykulacji. Myślę, że to wszystko bardzo mi pomogło w moim finałowym występie. 

– Na finał do Białegostoku zakwalifikowałam się razem z koleżanką Karoliną Filipczyk. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że tak łatwo znajdziemy wspólny język z pozostałymi uczestnikami. Chociaż przyjechaliśmy z różnych krajów, mieliśmy do siebie blisko. Łączył nas język polski, który wszyscy mieli bardzo dobrze opanowany. Przez ten tydzień poznałam więc wielu fajnych ludzi, których na pewno zapamiętam i będę dobrze wspominać.