– Nasz polonista Władysław Kubień podsyła mi od czasu do czasu jakieś propozycje konkursowe. Czasem plastyczne, innym razem literackie. Ten konkurs zapowiadał się sympatycznie, bo nie odnosił się do żadnej lektury. Był twórczy, dlatego mi się spodobał.

 

– „Słowo i tożsamość” to nazwa całego konkursu. Natomiast tematem przewodnim tegorocznej edycji był cytat Charlesa Dickensa z powieści „David Copperfield”, który brzmiał „…i czuję tę wielką prawdę, że te drobiazgi stanowią w sumie życie”.

 

– Nie chciałam tego cytatu wsadzać komuś w usta, ale wkomponowałam go do tekstu tak, że umieściłam go na billboardzie, odsłaniając najpierw jego drugą część, a dopiero potem pierwszą. To koresponduje z koncepcją utworu, który też składa się z dwu części. Moja bohaterka ma kiepskie życie, wciąż czegoś się boi i przed czymś ucieka. Przełom nastaje, kiedy spotyka pewnego tajemniczego mężczyznę, który stara się ją przekonać, że powinna wziąć sprawy w swoje ręce i zmienić coś w swoim życiu. Wtedy ona uświadamia sobie, że właśnie takie drobiazgi, jak to spotkanie „stanowią w sumie życie”. 

 

– Raczej współczesna, bo ten cytat umieszczam na billboardzie zwiastującym nową adaptację filmową „Davida Copperfielda”. W czasie, kiedy moja bohaterka rozmawia z mężczyzną, pracownik firmy reklamowej przykleja plakat na ten billboard, rozpoczynając od prawej strony. Dlatego najpierw widoczna jest druga część cytatu, a dopiero potem można przeczytać go w całości. 

 

– Do trzech stron tekstu formatu A4 z dokładnie określonym rodzajem i wielkością czcionki i interlinii. Początkowo się bałam, że się nie zmieszczę, bo zwykle okropnie się rozpisuję. Poza tym nie lubię pisać bez kontekstu. Wolę najpierw wprowadzić czytelnika w daną sytuację, otoczenie, żeby potem, kiedy chcę przekazać mu jakąś myśl, nie musieć wszystkiego wyjaśniać. Tutaj jednak nie miałam miejsca na to, żeby wyjawiać wszelkie okoliczności, tłumaczyć co i dlaczego. Pozostała więc pewna tajemniczość, a ja z trudem zmieściłam się w przepisanej objętości.

 

– W szkole podstawowej o wiele łatwiej pisało mi się w języku polskim, bo wtedy czytałam też o wiele więcej polskich książek. W pierwszej i drugiej klasie gimnazjum to się trochę zmieniło, choć generalnie zależy wszystko od tego, co właśnie czytam i czego akurat słucham. Im bardziej jestem osłuchana z naturalnym językiem polskim, tym lepiej układają mi się słowa na papierze. Język polski, którym posługujemy się w szkole, jest nieco skostniały, przestarzały. Jednak aby przyciągnąć uwagę czytelnika, nie można pisać jak sprzed stu lat. Z kolei kiedy poruszam się w czeskim środowisku, wtedy bardziej wchodzi mi w ucho język czeski i wtedy czeskie pisanie też idzie mi lepiej.