Można powiedzieć, że długa, bo pierwsze działania podejmowałyśmy zaraz we wrześniu, a w marcu kończyłyśmy pisanie. Potem musiałyśmy obronić naszą pracę w eliminacjach powiatowych w Czeskich Cieszynie, by później w maju stanąć przed komisją wojewódzką. Muszę jednak podkreślić, że nie dałybyśmy rady bez pomocy wielu innych osób. Miałyśmy np. superwizora z Uniwersytetu Ostrawskiego, pomagała nam nauczycielka z gimnazjum, do którego Ewa uczęszcza, wspierali nas również rodzice. Im wszystkich jesteśmy bardzo wdzięczne. 

Otrzymałyśmy bony na zakup książek. Uważam, że to bardzo fajna nagroda.

W części teoretycznej opisałyśmy innowacyjne metody nauczania, natomiast część praktyczną przygotowałyśmy w oparciu o wywiady z nauczycielami stosującymi te metody i ankietę z uczniami, w której próbowałyśmy stwierdzić, jak młodzież przyjmuje nowatorskie podejście swoich pedagogów. W tym celu przeprowadziłyśmy ankietę internetową ze 182 uczniami drugiego stopnia szkół podstawowych oraz szkół średnich oraz umówiłyśmy się na wywiady z 12 nauczycielami – po czterech z pierwszego stopnia szkół podstawowych, drugiego stopnia oraz szkół średnich. Większość tworzyli czescy pedagodzy. Polskie szkolnictwo reprezentowała tylko jedna nauczycielka, konkretnie z trzynieckiej polskiej podstawówki. 

No tak. Tym bardziej, że niektóre rozmowy trwały nawet prawie dwie godziny, a dopiero potem trzeba było to wszystko przepisać, zanalizować, znaleźć podobieństwa, wykazać, czy postawiona przez nas hipoteza sprawdza się w praktyce. Poszukując cech wspólnych, stwierdziłyśmy np., że należą do nich obustronny respekt, szczerość, przestrzeganie ustalonych reguł, ocenianie w zależności od możliwości ucznia i robionych przez niego postępów i wiele innych. Przekonałyśmy się również, że im wyższy stopień nauczania i więcej wiedzy do przyswojenia, tym trudniej prowadzić zajęcia w nowatorski sposób. 

Niekoniecznie. Ten temat zainteresował nas bardziej z pozycji ucznia. W szkole podstawowej miałyśmy nauczyciela z takim właśnie innowacyjnym podejściem do nauki. Pamiętam, że było nam żal, że nie ma więcej takich pedagogów. Jednak dzięki temu, że zdecydowałyśmy się podjąć ten temat, poznałyśmy pracę nauczyciela również z tej „drugiej” strony. Przekonałyśmy się, że być nowatorskim nauczycielem wcale nie jest łatwe i kto wie, czy w ogóle jako nauczycielki byłybyśmy w stanie sprostać temu zadaniu.