Czym jest dla ciebie słowo, a czym tożsamość?

– W moim przekonaniu słowo to broń, coś, co ma ogromną siłę. Może zdziałać wiele dobrego, ale też wiele złego. Zależy, w czyich jest rękach i do jakich celów zostanie wykorzystane. Słowo pisane, dzięki temu, że mogę włożyć do niego cząstkę siebie, określa również moją tożsamość. Kiedy piszę, wczuwam się w to, co piszę.

Często sięgasz po pióro?

– Codziennie. Od pięciu lat prowadzę dziennik i każdego dnia zapisuję jedną kartkę A5. Myślę, że dzięki temu przychodzi mi łatwiej sformułować jakieś zdanie, ubrać myśli w słowa. Prócz tego próbuję pisać również inne rzeczy. Mam bujną fantazję, która pozwala mi z drobiazgu stworzyć całą opowieść.

Jak dowiedziałaś się o konkursie „Słowo i tożsamość?

– Nasza polonistka Anita Czerwińska poinformowała nas o nim na lekcji. Ponieważ lubię pisać, postanowiłam spróbować. Stwierdziłam, że taki konkurs to dobra okazja, żeby przekonać się, na co mnie stać. Pani Czerwińska pomogła mi poprawić błędy gramatyczne i językowe, konsultowałam z nią swoją pracę.

Czy organizatorzy narzucali piszącym jakiś temat?

– Temat opowiadania był dowolny. Należało jednak zawrzeć w nim cytat z Karola Dickensa „… i czuję tę wielką prawdę, że drobiazgi stanowią w sumie życie” i zmieścić się w objętości 3 stron formatu A4.

O czym było twoje opowiadanie?

– Pisałam o holocauście. Wymyśliłam postać małego chłopca, który pracował w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu (...) 
Cały wywiad przeczytacie w drukowanym „Głosie”.