Autorką publikacji jest córka teatrologa, Wiesława Orszulik, która w ciągu czterech lat wykonała imponującą pracę związaną z zebraniem w jednym miejscu informacji o dziele życia jej ojca.

– Konsekwentna realizacja koncepcji autorki sprawia, że książka stanowi ważny dokument życia społecznego, kulturalnego i naukowego na ziemi cieszyńskiej w wieku XX. Życia oglądanego przez pryzmat konkretnych osób, budujących jego kształt i walczących o jego wartości – zaznacza w recenzji omawianej tu książki profesor Katarzyna Olbrycht.

Publikacja składa się z sześciu rozdziałów, aneksu zawierającego zdjęcia wybranych dedykacji umieszczonych przez autorów w książkach ofiarowanych Bolesławowi Orszulikowi, a także indeksu nazwisk. Rozdziały pierwszy i drugi nawiązują do badań teatrologicznych Orszulika, w tym do najważniejszego dzieła naukowego, czyli dwutomowej monografii „Polskie życie teatralne na Śląsku Cieszyńskim i pograniczu morawskim w latach 1852-1918 (w kwestii narodotwórczej funkcji rozwoju kultury na Śląsku w XIX i na początku XX wieku)”. Praca jest rezultatem wieloletnich badań naukowych, w wyniku których autor uzyskał w 1978 roku tytuł doktora humanistycznych. Jest to do dziś jedyna pozycja teatrologiczna, która w tak pełny sposób traktuje o ruchu teatralnym po obu stronach Olzy w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku. Jak wskazuje Wiesława Orszulik, zanim jej ojciec przystąpił do żmudnej kwerendy książek, czasopism i dokumentów, analizowane zjawisko było udokumentowane jedynie wyrywkowo i niekompletnie. Niewątpliwą zasługą dwutomowej pracy doktora Orszulika było stworzenie podstaw do dalszych badań i próby zrozumienia rozwoju życia teatralnego na Śląsku Cieszyńskim w latach późniejszych. Dr hab. Mirosława Pindór w omawianej publikacji pisze, że „uznać należy książkę Bolesława Orszulika za fundamentalną dla zrozumienia współczesnego (tj. zaistniałego z początkiem lat 20. XX wieku) fenomenu życia teatralnego po obu stronach Olzy, zwłaszcza żywotności polskiego amatorskiego ruchu teatralnego na Zaolziu, który przejął w spadku wieloletnią tradycję (w tym dziewiętnastowieczne wzory sceny mieszczańskiej)”.