– Na mistrzostwa świata zostały nominowane po dwie najlepsze pary z każdego państwa. Przed tygodniem dowiedzieliśmy się, że jesteśmy jedną z dwóch czeskich par w naszej kategorii, które otrzymały nominację. Plasujemy się na drugim miejscu w czeskim rankingu i to dzięki temu się zakwalifikowaliśmy. Żeby być w rankingu wysoko, trzeba jeździć na turnieje międzynarodowe oraz konkursy ogólnokrajowej ligi tanecznej i zdobywać punkty za dobre lokaty. 

– Od około dwóch miesięcy, odkąd utrzymujemy się na drugim miejscu, wiedziałam, że jest szansa na start w mistrzostwach, ale nie do końca wierzyłam, że to się uda. Jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu, ale będzie to zarazem duże zobowiązanie. Nie liczymy na jakiś wielki sukces, ale zależy nam, by pokazać się z jak najlepszej strony.

– Będziemy tańczyli pięć tańców: sambę, cha-chę, rumbę, pasodoble i jive. Każdy z nich trwa minutę i 45 sekund. Podobnie jak na innych turniejach, w pierwszej rundzie wszystkie pary będą tańczyły razem. Jurorzy wybiorą pary, które przejdą do kolejnych rund, a następnie do półfinału i finału. 

– Cały czas robimy jakieś nowe układy, teraz będziemy je ulepszali i stopniowo doskonalili technikę, dosłownie każdy krok. Nie znamy konkretnych melodii, do których będziemy tańczyli na mistrzostwach, ale każdy z tych tańców ma swój rytm i do niego dostosowujemy układy taneczne.

 

 

– Na pewno to nie jest decydujące kryterium, ale to, jak para wygląda, jakie wrażenie robi na jurorach, ma znaczenie. Czasem bywa tak, że jakaś para na pierwszy rzut oka wyróżnia się swoim wyglądem, tym, jak stoi, jak profesjonalnie się prezentuje. Prawdopodobnie będę miała nową sukienkę na mistrzostwa, lecz na razie nie wiem jaką. W każdym razie taniec na pewno jest najważniejszy. 

– Tańce te są w Chinach coraz bardziej popularne, chińskie pary taneczne są coraz lepsze, trenują większością z zagranicznymi trenerami. Chińczycy przyjeżdżają na turnieje do Europy i często plasują się na czołowych miejscach.

– Cztery lub pięć razy w tygodniu. Należymy do klubu tanecznego „Marendi”, treningi miewamy przeważnie w Ostrawie, czasem w Czeskim Cieszynie, oprócz tego wyjeżdżamy na intensywne kilkudniowe zgrupowania, nierzadko z zagranicznymi lektorami.

– Wytrzymałość i kondycja naprawdę są potrzebne, muszę wzmacniać i rozciągać mięśnie, bo nieraz naprawdę bolą. W dni, kiedy nie mam treningów, albo idę na siłownię, albo robię ćwiczenia kondycyjne w domu. Regularnie biegam, czasem idę na basen lub uprawiam jakiś inny sport. 

– O tak, cierpią. Tańczę w szpilkach. Po treningu staram się rozluźniać stopy, czasem tańczymy w butach na szerszym, niskim obcasie (podobnych do tych, jakie mają mężczyźni), ale nie można tak cały czas, bo nogi odzwyczają się wtedy od szpilek i kiedy ponownie się je włoży, stopy jeszcze bardziej bolą. Na co dzień, poza tańcem, zdecydowanie wolę buty sportowe. 

– Od małego tańczyłam w „Łączce”, później w „Bystrzycy”. Jakiś rok, może półtora roku temu musiałam zrezygnować, bo nie dawałam już rady połączyć jednego z drugim – moje turnieje wypadały dokładnie w tych dniach co występy „Bystrzycy”. Od dziecka lubiłam folklor, teraz mniej jestem z nim związana, ale zawsze chętnie obejrzę te tańce.