Główną bohaterką jest dr Jolanta Wadowska-Król, którą najpierw ironicznie, później z podziwem nazywano Matką Boską Szopienicką. Lekarka, która wbrew propagandzie sukcesu, obowiązkowej w czasach PRL-u, nie zamierzała zamieść pod dywan ołowicy, na którą zapadały dzieci mieszkające w sąsiedztwie Huty Metali Nieżelaznych. Dzięki jej upartym działaniom szopienickie dzieci zostały poddane szczegółowym badaniom, były leczone i wysyłane do sanatoriów. Lekarka dopięła tego, że kilkaset najbardziej narażonych na ołowicę rodzin przesiedlono do czystszych dzielnic miasta.
Ołowica jest chorobą wyniszczającą cały organizm. Uszkadza organy wewnętrzne, układ krwionośny, powoduje senność, otępiałość, zmęczenie. To, że dzieci z hutniczego osiedla często trafiały do szkoły specjalnej, ponieważ nie radziły sobie z nauką, przypisywano wyłącznie niskiemu statusowi społecznemu hutniczych rodzin, długo natomiast nie brano pod uwagę, że winowajcą jest ołów. Magdalena Majcher przedstawia w powieści typową szopienicką rodzinę wielodzietną, w której skutki zatrucia stopniowo pojawiają się u niemal wszystkich potomków. 
Cechą wyróżniającą „Doktórkę od familoków” od innych powieści opartych na faktach, z autentycznymi postaciami, jest to, że dr Wadowska-Król jest osobą żyjącą. To z jednej strony umożliwiło autorce konsultowanie tematu z najbardziej do tego powołaną osobą, z drugiej strony spowodowało, że pediatra jest w powieści przedstawiona jako postać niemal idealna, bez skazy i przez to nieco sztuczna. Ale nie uważam tego za poważną wadę. Powieść jest ciekawa ze względu na poruszany temat medyczny i tło społeczne. Napisana jest prostym językiem, nie ma w niej dłużyzn, czyta się ją, wbrew przygnębiającemu tematowi, szybko i przyjemnie. Magdalena Majcher, pisarka młodego pokolenia (ur. w 1990 roku) jest zaliczana do poczytnych polskich autorek. Największą popularność przyniosły jej powieści oparte na prawdziwych historiach, o tematyce przemocy domowej i seksualnej, wykluczeniu czy prześladowaniu kobiet.