Może dlatego tak się dzieje, że w naszych szerokościach geograficznych kościoły czy inne zabytki murowane są najczęściej nowsze od tych z drewna, nie przenoszą nas w tak odległą przeszłość. U nas nie ma średniowiecznych kamiennych świątyń, jakie podziwiamy na południu Europy. 

Odwiedziwszy marklowicki kościółek przed remontem, z zamiarem napisania o nim w gazecie, przyglądałam się z bliska poczerniałym wiekowym belkom i próbowałam sobie wyobrazić ludzi, którzy w pierwszej połowie XVIII wieku wznosili pachnącą wówczas świeżym drewnem konstrukcję. Budowali kościół, który był później niemym świadkiem i spokojnego wiejskiego życia, i wielkich wydarzeń historycznych. Chrzczono w nim dzieci, zawierano małżeństwa, odprowadzano zmarłych na wieczność. 

Próbuję sobie wyobrazić ludzi z tamtych czasów, a także ich konie, bo przecież to one z pewnością ciągnęły wozy załadowane ciężkimi belami drewna. Po kiepskich zapewne drogach, które z w niczym nie przypominały tych współczesnych, asfaltowych. 

Remontując stare budynki wznoszone przez przodków, pielęgnujemy ich dziedzictwo. Wierzę, że wyremontowany kościółek w Marklowicach będzie pięknym aktem wdzięczności wobec tych, którzy trzy wieki temu powzięli decyzję o jego budowie, nakreślili plany, ścięli drzewa, które dostarczyły budulca na kościół, dla cieślów i robotników.  

Jestem ciekawa efektów renowacji. Lecz na nie będzie trzeba poczekać do przyszłego lata.