Nie zmienimy biegu czasu ani wydarzeń historycznych. Nie przywrócimy życia zamordowanym. Dziś tak czy inaczej nie żyliby już lub, w wyjątkowych wypadkach, zbliżaliby się do końca swej ziemskiej wędrówki. Jedyne, co możemy dla nich zrobić, jest przywrócenie o nich pamięci, podkreślenie, że i oni, i ich śmierć jest ważna dla Żywocic i dla naszej wspólnej historii. 

Cieszę się niezmiernie, że moje słowa nie są jedynie pobożnym życzeniem. Zaczyna się dziać wokół żywocickich pomniczków! Z jednej strony część z nich jest zagrożona budową obwodnicy, z drugiej są ludzie, którzy postanowili ich bronić. Jednym ze sposobów jest wniosek o wpisanie stel na listę zabytków, który tuż przed rocznicą żywocickich wydarzeń wysłali do Pragi społecznicy ze stowarzyszenia Olza Pro. Tak się składa, że w tych dniach zainteresowało się miejscami, w których ginęli mieszkańcy Żywocic i okolicznych wiosek, także polskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

 

Jeżeli chcemy, aby pomniczki przetrwały przez kolejne dziesięciolecia, musimy zadbać o to, aby o nich wiedziano – w Ostrawie, Pradze, Warszawie. Tylko wtedy nie będą mogły zniknąć po cichu, bo komuś nie pasują z powodu budowy drogi, komuś innemu przeszkadzają na prywatnej działce. Jestem wdzięczna tym, którzy o to walczą – jako autorka powieści „Blizna”, przypominającej żywocicką tragedię, lecz przede wszystkim jako osoba, która traktuje wydarzenia z 6 sierpnia 1944 roku jako część rodzinnej historii.