Okres świąteczny był specyficzny, bo prócz tradycyjnych zakupów pani Aniela otrzymywała przed Wigilią świąteczne potrawy przygotowane przez moją mamę. Nie były to łatwe odwiedziny – mimo życzeń, ciepłych słów i śpiewanych z panią Anielą kolęd – zawsze z tyłu głowy miałem to, że ja zaraz wrócę do gwarnego i radosnego domu, a ona zostanie sama w swoim niespełna 50-metrowym mieszkaniu mając za jedynego towarzysza Program 1 Polskiego Radia i wypatrując mojej kolejnej wizyty, na którą z każdym rokiem mogłem poświęcić coraz mniej czasu.

Pani Anieli dawno już nie ma. Życie napisało swój scenariusz, zostawiając wspomnienia o osobie, która ten szczególny międzyświąteczny okres spędzała w samotności. 

Przed świętami władze Ostrawy nagrodziły wolontariuszy z okazji obchodzonego w grudniu Międzynarodowego Dnia Wolontariusza. Wyróżniony został m.in. 30-letni nauczyciel, który mimo swoich obowiązków zawodowych od 2015 roku znajduje czas na regularne spotkania i pomoc seniorom. To zakupy, spacery, ale często zwykła rozmowa i towarzystwo, którego samotnym seniorom najbardziej brakuje. 

Nieraz chcemy nieść pomoc ludziom na drugim końcu świata, żal nam migrantów, uchodźców, chorych dzieci. Wysyłamy więc SMS-y, wpłacamy datki, przekazujemy dary. I bardzo dobrze! To świadczy o naszej wrażliwości. Ale nie wolno zapominać, że często w mieszkaniu obok, w sąsiednim bloku lub domu, ulicę dalej czy na drugim końcu miejscowości, jest ktoś samotny, kto też czeka na pomoc, rozmowę, czyjeś towarzystwo.

 

Jak pani Aniela na tę jedną godzinę w tygodniu.