– Bez wątpienia to duży sukces całej drużyny. Wszyscy myśleli, że w turnieju będziemy skazane na pożarcie, ale tak się nie stało. Zamiast gry o uratowanie skóry, była walka o czołową trójkę tabeli. W końcu zabrakło nam jednego punktu do trzeciego miejsca. Niemniej czwarta lokata to piękny wynik i czujemy się wspaniale. Ja podwójnie, bo udało mi się sięgnąć po koronę królowej strzelczyń. 

– Nadzieja umiera ostatnia. Po rozmowie z trenerami uzgodniłyśmy, że w przyszłym roku przygotujemy się do mistrzostw na tyle odpowiedzialnie, żeby być w stanie powalczyć o awans. W przyszłym roku będę występowała po raz ostatni w kategorii U18, a więc chciałabym się godnie pożegnać z dziewczynami. Za dwa lata będę już walczyła w barwach seniorskiej reprezentacji. Czas leci szybko. Jeszcze w zeszłym roku uczęszczałam do polskiej podstawówki w Czeskim Cieszynie, a obecnie jestem już uczennicą średniej szkoły w Hawierzowie. I zdaję sobie sprawę z tego, że zanim zdążę się w pełni zaaklimatyzować, to będę w klasie maturalnej.  

– Trenerzy wpadli na pomysł, żeby czeskocieszyńską drużynę młodzieżową połączyć z „B” zespołem młodych Stalowników. Gram normalnie z chłopakami, ale oprócz tego regularnie występuję też w kobiecej ekstraligowej drużynie w Karwinie. Wpadam często na mecze do Werk Areny, ale najchętniej śledzę wyczyny młodych Stalowników. To najlepszy sposób na poprawianie warsztatu. Trenerzy dali mi jednak do zrozumienia, że powinnam śledzić też na bieżąco kobiecy hokej. W przyszłości postawię bowiem wyłącznie na grę z dziewczynami, a co tu ukrywać, męski i kobiecy hokej to dwie różne galaktyki.  

 

 

 

– Dziewczyny bardziej myślą na lodzie. Myślą w kategoriach typowo kobiecych, czyli żeby nie zrobić komuś krzywdy. Brakuje więc chociażby ostrych pojedynków pod bandą. W tych mistrzostwach zauważyłam jednak lekką zmianę na lepsze w podejściu do gry i to w zasadzie dotyczącą wszystkich zespołów. Hokej zrobił się bardziej dynamiczny, łokcie też były ostrzejsze. Nam brakuje chociażby większej liczby strzałów z dystansu, a także uderzeń z klepki czy w stylu golfowym. To kwestia nastawienia podczas treningów. 

– Ważne, żeby szybko się nie zrazić, bo hokej to wymagający sport. Warto też zaczynać w mniejszym klubie i stopniowo rozwijać talent. Hokej daje dużo frajdy, poznałam dzięki niemu wiele wspaniałych osób. Można sprawdzić na własnej skórze, jaka jest anatomia człowieka. Gdzie co boli po treningu, dlaczego boli. Każdy hokeista zaczynał od podstaw, uczył się na swoich błędach. Tak jak mój ulubiony zawodnik, Sidney Crosby, napastnik klubu Pittsburgh Penguins.