– Po pierwsze to ja w sobie pielęgnuję małego czytelnika i nie pozbyłem się go z siebie. A to do tego stopnia, że nie mam już teraz pretekstu (bo moje dzieci są już prawie dorosłe), ale i tak kiedy są jakieś targi książki, to chętnie kupuję sobie książki dla dzieci. Szczególnie, że w Polsce ukazuje się całe mnóstwo pięknej literatury dziecięcej i możemy być z tego dumni. Pyta pan oczywiście o coś innego... Ja mam taką swoją ścieżkę czytelniczą – zaczynałem od „Kubusia Puchatka” i „Chatki Puchatka”. Ta niezwykła książka miała to szczęście, że została kongenialnie przetłumaczona przez Irenę Tuwim i ten przekład jest wciąż żywy, co rzadko zdarza się przekładom. Później ze Stumilowego Lasu przeszedłem do innego lasu i bardzo lubiłem czytać „Hobbita”. Nawet w Zakopanem, gdzie wtedy mieszkaliśmy, szukaliśmy, a nawet znaleźliśmy grotę smoka Smauga! Gdyby pan kiedyś szukał, to mam nawet do dziś wskazówki zaznaczone na mapie. Następnie przeszedłem do „Władcy Pierścieni”. Po drodze były jeszcze Muminki, ale wspominam o nich z dreszczem podobnym do tego, który zdarza się przy czytaniu literatury skandynawskiej. To jest bowiem niebywała seria książek – taka, która jest niby dla dzieci, ale wyzwala i pobudza zupełnie pierwotne lęki. Do tej pory boję się nie tylko Buki, ale całej tej muminkowej atmosfery. 

Zaliczyłem jednak mocny powrót i to nie z powodu – jak to zwykle bywa – własnych dzieci, ale dlatego, że zostałem poproszony o przetłumaczenie kilku książek, a niektóre z nich były właśnie książkami mojego dzieciństwa. To było podwójnie trudne, bo z jednej strony musiałem zrobić coś na nowo, a z drugiej zapomnieć o tym przekładzie, który w jakimś stopniu jeszcze pamiętałem. Tak było np. w przypadku „Piotrusia Pana”, którego pamiętałem w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego. Bardzo ciekawe doświadczenie, także psychoanalitycznie. 

 

To był taki pomysł, który narodził się wówczas, kiedy moje starsze dziecko weszło w wiek, w którym zaczęło czytać napisy na murach. Mieliśmy dylemat z żoną – co robić? Mówić, że nie wolno czy jakoś tłumaczyć czy w ogóle udawać, że takich słów nie ma? Nie da się oczywiście usunąć z języka dziecięcego wyrazów emocji, tzw. ekspresywizmów, bo one są związane z naszą strukturą psychiczną. To takie wentyle bezpieczeństwa dla emocji. Może by tak zatem zrobić z tego zabawę językową czy literacką? I właśnie coś takiego zaproponowałem w książce „Jak przekręcać i przeklinać?”. Chodziło o wymyślanie swoich słów – nie tyle obelżywych, bo nie chodzi o to, żeby kogoś lżyć, tylko o to, by zawrzeć złą emocję i pozwolić jej odejść. W tym celu zwróciłem się za pośrednictwem pewnej telewizji śniadaniowej do widzów i oni podesłali mi takie ilości przykładów, że zatkaliśmy telewizyjne serwery. A ja bezczelnie wykorzystałem to w mojej książce – zrobiłem spis takich słów i napisałem wierszyki, które stanowią literacki pretekst do radzenia sobie z emocjami.