Pań, które cudownie spędzają czas, jest 40, niestety trzem koleżankom choroby już nie pozwalają przychodzić na spotkania, lecz o Zofii, Zosi i Walerce pamiętamy. Obecne wspominały też o ośmiu koleżankach, które śpiewają już w chórach anielskich. Dobrze, że z paniami, które odeszły, związane są różne wesołe zdarzenia i śmieszne powiedzonka, więc wspomnienia nie były takie smutne. Na wesoło był program kulturalny, które dla zaproszonych przygotowały panie nauczycielki z jabłonkowskiego przedszkola – również emerytki.

 

Po sześćdziesiątce kobiety patrzą na świat ze zrozumieniem i mądrością, więc też ze swymi radami podzieliły się z koleżankami. Na pewno czytelniczkom też się przydadzą, więc parę udostępnię z radością: „Witamin D, łykejcie cały, aby wóm kości pokupie drżały”, „Jedźcie proenzym i geriawit, a bedziecie do 100 roków fit”, „Chodźcie na spacer, kupe se ruszejcie, nie bądźcie odulóne, kupe se śmiejcie”. Pani dyrektor przedszkola, energiczna Zosia, też emerytka, pracująca na pełny etacie cały rok, skorzystała i złożyła obecnym życzenia noworoczne. Do Gromnic zostało parę dni, więc: „Niech wóm żywot zdrowo i miło leci”.

 

Sympatyczna pani Zosia z wdziękiem zawojowała urzędy i efekty jej współpracy oglądałyśmy na własne oczy. Trzy samodzielne przedszkolne oddziały są rozlokowane w dużych salach. Przestrzeń zagospodarowana jest estetycznie, funkcjonalnie i kreatywnie. Tu zabawa z nauką jest codziennym gościem, ponieważ warunki do edukacji są znakomite. Każdy kącik, półka, szafka aż kusi do odkrywania otaczającego świata. Oklaski i brawa należą się całemu personelowi, lecz gdzie nie ma stanowczego wodza – efektów nie widać. A co dopiero jak przyjdzie wiosna, a dzieciaki zobaczą nowy, wspaniale wyposażony ogród, atrakcyjny i po prostu fajny. Rodzice już teraz kłaniają się w pas, ponieważ mogą korzystać z nowych miejsc parkingowych, co ułatwia im życie.

 

Krewni cieszą się też z przemiłych spotkań w przedszkolu, z uśmiechem oglądają galerie w szatniach i wsłuchują się w wesołe gadki swych dzieci o tym, jak to dziś było. Wspólne zdjęcie do kroniki i zaproszenie do suto zastawionych stołów, a przy kawie czas przeleciał na pogaduszkach o życiu rodzinnym i nie tylko. Trochę smutno się zrobiło na myśl o stanie personalnym naszych przedszkoli, gdzie brakuje pań nauczycielek po studiach pedagogicznych. Prawdziwych, co najmniej czteroletnich, nie tylko zaocznych, na różnych kierunkach, gdzie o metodach pracy z dziećmi wcale się nie wspomina. Przez to cierpią nasze najmłodsze skarby, jeżeli mają panie bez kwalifikacji. Matura i internet to stanowczo za mało. Panie emerytki, które pracują na zastępstwach w kilku naszych przedszkolach, zapowiedziały, że będą pracować tylko do wakacji. A co potem? Strach pomyśleć, co się będzie działo z wysokim poziomem wychowania przedszkolnego, które jeszcze niedawno na Zaolziu było. Panie z Polski podratują język polski, ale programy obowiązujące w naszym państwie są im obce i trudne do zaakceptowania.

 

Pod koniec, wprost czarownego spotkania, każda z nas otrzymała na pamiątkę ładną zakładkę, która będzie w każdym domu wykorzystana na 102. W czasie emerytury robi się tylko to, co się chce, ale czytanie to jest miły obowiązek. Koleżanki wymieniły się aktualnymi danymi, ponieważ spotkania co dwa lata to za mało. A teraz, kiedy ma się tyle kontaktów, to nic nie stoi na przeszkodzie, by się częściej spotykać w kameralnym gronie. Na kawę zapraszamy koleżanki i z karwińskich przedszkoli, tylko się odezwijcie, chętnie Was u nas ugościmy i powspominamy, jak to przyjemnie kiedyś było na warsztatach w Centrum Pedagogicznym, lekcjach i kursach pokazowych w Polsce, wycieczkach edukacyjnych i przeróżnych szkoleniach. To były piękne dni...