Podle mnie to było wspaniałe święto, jako właściwie dycki. A to, że pani Lucynka Tomkowa zrobiła na niedziele tyn blok „Cztery pory roku Anieli Kupiec”, to był dlo mojij mamy wielki zaszczyt. Tela ludzi słyszało urywki jejij wierszy, tela ludzi słyszało, jak pieknie Michał Milerski o nij mówił ze sceny.

Nie chciała tam w niebie tymu wierzić! Óna – nieśmiało, skrómno – a tu tako sława. Gdo by se to pomyśloł, że 3 roki po śmierci sie beje o nij oficjalnie mówić na tym nejwiększym gorolskim spotkaniu na Zoolziu.

Pokiyl poradziła, dycki byla na „Gorolu". W śląskim stroju, jakoby inaczyj. Strój musioł mieć wszystko tak, jak trzeba. Była wielkóm znalczynióm naszego śląskigo stroju. Umiała szyć koszułki, kiere szyła dlo kupe babek, co sie rady paradzóm po śląsku. 

Za czasów, kiedy była jeszcze zdrowo, wymyślała wozy alegoryczne za nasze nydecki koło PZKO.

A ty były! Roz to było wiesieli o 7 kolasach, roz chrzciny – a to osobiście chodziła po gazdach pytać, aby wycióngli ze stodół stare kolasy. Wiym to dobrze, bo żech musiała jako dziecko chodzić z nióm. Dlo mnóstwa babek biglowała koszułki na „Gorola", wiązała szatki, szkróbiła czepce... do nocy. Rano wszystkich wyprawiła, a sama se szła stanóć na scyne jako chórzystka za nasz nydecki „Cichy chór”, aby ze wszystkimi zaśpiywać to nasze „Szumi jawor...”.

Ja, ja – o tym, że była Aniela Kupiec poetka, sie tak troche wiy.  Ale to, że sama dbała nejwiyncyj o to, aby ta naszo śląsko kultura nie zaginęła kansi między komercyjom, to sie o nij już możne kapke zapómniało.

Tymu to tu muszym napisać, bo sie najisto wczora dziwała, a wspóminała, kiela roboty dycki było kole tego „Gorola”. A najisto by aji chciała wszystkim podziękować. Nie jyny pani Tomkowej, że se o nij wspómniała, ale wszystkim, kierzi już 75 rokow cióngli  a cióngnóm tyn wóz naszej śląskij kultury. A cióngnóm go dobrze, tymu tu muszym przytoczyć zaś słowa mamy z jednego wiersza, że „jeszcze sól tej ziemi nie zwietrzała".

 

Tak dzierżeć, gorole!