W Wigilię mama przyszła do Sebka razem z Zosią. Siostrzyczka miała dopiero trzy latka i dlatego mamusia nie mogła spędzić całego wieczoru w szpitalu z Sebastianem. Chłopcu było przykro, ale rozumiał to. Był już przecież duży, chodził do trzeciej klasy. 

– Popatrz, ile przyniosłyśmy prezentów! – zawołała rozpromieniona Zosia i pomogła bratu rozpakować paczki. Podarunki były naprawdę fajne, ale chłopak bardziej marzył o tym, żeby 

święta spędzić z rodziną. Z całą rodziną – także z tatą. A tymczasem to było już trzecie Boże Narodzenie bez ojca. Wyjechał, kiedy Zosia piła jeszcze mleko z piersi mamy i raczkowała po dywanie. Od tego czasu nie pojawił się w domu, a od wielu miesięcy nawet nie pisał i nie dzwonił. 

Kiedy mama i siostra pożegnały się z Sebastianem, w pokoju zrobiło się cicho i smutno. Chłopiec przymknął powieki i zaczął odpływać w sen, ale wtedy…. Wtedy zdarzyło się coś, co w gruncie rzeczy nie ma prawa się wydarzyć. 

 

U stóp łóżka stanęły dwa wysokie, smukłe, emanujące blaskiem anioły. Skrzydła jednego połyskiwały srebrem, drugiego złotem. Sebastian najpierw pomyślał, że zasnął i śnią mu się te niebiańskie postacie, dlatego przetarł energicznie oczy wierzchem dłoni. Ale anioły nie zniknęły. 

– Przyleciałyśmy, żeby zabrać cię w podróż – powiedział Srebrny Anioł. Jego głos był łagodny i niezwykle melodyjny. – Podobno tęsknisz za tatą? Spróbujemy go odnaleźć. 

– W podróż? Ale ja mam zapalenie płuc – odparł zdumiony chłopiec. 

– Tym się nie przejmuj! – Srebrny Anioł machnął skrzydłem, co dość zabawnie wyglądało. A potem obaj przybysze rozpostarli swoje skrzydła i unieśli Sebastiana w górę. Chłopcu pociemniło w oczach i na chwilę stracił przytomność. Nie wiedział, jakim cudem wydostali się z budynku. Kiedy na nowo otworzył oczy, czuł, że Anioły niosą go gdzieś wysoko i przyjemnie go kołyszą. Nie było mu wcale zimno i lepiej mu się oddychało niż w szpitalnej pościeli. 

– Gdzie jesteśmy? – spytał z ciekawością. 

– Nad Krainą Pięknej Muzyki – usłyszał anielski głos. – Może sprawdzimy, czy tu nie ma twojego taty?

 

Nie czekając na reakcję Sebastiana, Anioły obniżyły lot. Przelatywali teraz nad domkami w kształcie instrumentów muzycznych. Chłopiec podziwiał choinki ubrane w bańki przypominające nuty. Z każdego z domków dochodził przepiękny wielogłosowy śpiew. W jednym ktoś grał na pianinie, w drugim na harfie, w jeszcze innym koncertowała cała orkiestra dęta! 

– Cudowne! – zachwycił się Sebastian, kiedy anioły tak obniżyły lot, że mógł zajrzeć przez okna do środka i posłuchać muzyki. – Ja się uczę gry na flecie, ale daleko mi jeszcze do takiego grania!

Chłopiec najchętniej zostałby w tym kraju, lecz wtedy zdał sobie sprawę, że tu raczej nie znajdą jego taty. Nigdy specjalnie nie interesował się muzyką. – Trzeba lecieć dalej – powiedział do Aniołów. 

 

Znów byli wysoko i wszędzie panowała ciemność, którą rozjaśniał jedynie blask anielich skrzydeł. Ale już po chwili świetliste istoty ponownie pikowały w dół. – Lądujemy na Wyspie Łakoci! – ogłosił Złoty Anioł. 

Wyspa Łakoci była spełnionym marzeniem każdego lubiącego słodycze dziecka. Domki zbudowane były z piernika i udekorowane słodkim lukrem, na drzewach z masy marcepanowej rosły kolorowe cukierki. W rzekach płynęła czekolada, a znaki drogowe zrobione były z lizaków. 

– Ale fajnie! Mógłbym tu zamieszkać na stałe! – ucieszył się Sebastian. 

– To może twój tatuś też tu pozostał? – spytał Srebrny Anioł. 

Sebek próbował sobie wyobrazić tatę pałaszującego ciastka z kremem. O nie – to do ojca w ogóle nie pasowało! Zawsze przecież żartował, że ze wszystkich słodyczy najbardziej lubi boczek…

– O nie, tu na pewno nie znajdziemy taty – powiedział rozczarowany chłopiec. 

Anioły bez słowa na nowo wzbiły się w górę. Sebek zastanowił się, jak długo już jest poza szpitalem. Może lekarze i pielęgniarki go szukają? Może zaalarmowali mamę i ona teraz martwi się o niego? Zwierzył się aniołom ze swoich obaw, ale one zaraz go uspokoiły, że w tym świecie czas płynie inaczej.