Fani rocka kojarzą cię z wieloma projektami, najbardziej chyba z Budką Suflera. Jak to się stało, że dołączyłeś do składu Another Pink Floyd? Czy to z miłości do twórczości tego legendarnego zespołu?

– Oprócz Budki Suflera były jeszcze inne projekty, m.in. grupa Laboratorium, ale wyliczanka byłaby długa (śmiech). Odpowiadając na twoje pytanie, to dostałem propozycję od tych wspaniałych ludzi z Another Pink Floyd, żeby dołączyć do grupy na koncerty, między innymi ten w Karwinie. To dla mnie faktycznie również podróż sentymentalna, bo oryginalny Pink Floyd już nie nagrywa i nie koncertuje, zostały tylko solowe płyty Davida Gilmoura i Rogera Watersa.  

– Gilmour jest jednym z najpiękniej grających gitarzystów na świecie. Te nuty bardzo odpowiadają mojej wrażliwości. Ja już nigdzie nie pędzę, a zatem ta muzyka wymaga dojrzałego, spokojnego grania i kreowania takich melodii, które pasują i do konwencji i przede wszystkim nawiązują do stylistyki rockowej tamtych lat. Myślę nieskromnie, że jestem dobrym człowiekiem na właściwym miejscu, w świetnym zespole zakochanych w twórczości jednego z największych zespołów świata.

– Tak samo jest również z Claptonem, Lukhaterem, Hendrixem, którzy zostawili świat ze swoją nutą bardzo rozpoznawalną. I to jest wyzwanie również dla mnie po czterdziestu latach przebywania na scenie. Na koncertach Another Pink Floyd chcę nawiązać do spuścizny Gilmoura, ale zostawić też w tych koncertowych utworach odrobinę własnej kreatywności. Żeby mimo wszystko nuta Gilmoura była rozpoznawalna, ale żeby zostawić też własny ślad. Dlatego w niektórych wypadkach gram wierne transkrypcje, jak np. w utworze „Comfortably Numb”, ale są też takie fragmenty, jak „Sorrow”, gdzie można przemycić trochę więcej własnych pomysłów. Utwór „Sorrow” idealnie brzmi na koncertowym albumie „Pulse” Pink Floyd, to płyta, która jest kwintesencją piękna w muzyce rockowej.

– Dla mnie to przyjemność i nobilitacja, kiedy mogę grać z muzykami jazzowymi. Na stałe współpracuję m.in. z Krzysztofem Ścierańskim i z całą elitą jazzową w Polsce. To jest droga, która jest dla mnie na tym etapie życia kluczowa. Rzadziej natomiast grywam z muzykami rockowymi, po czterdziestu latach pracy trzeba szukać nowych rozdziałów. Chociaż nie jestem gitarzystą jazzowym, bo nie mógłbym się tak nazwać, to frajda współpracy z elitą jazzową w kraju jest ogromna. A ja wciąż się uczę.