Kiedy w ubiegłym tygodniu odwiedziłam jubilatkę, jej mieszkanie tonęło w kwiatach i w urodzinowych laurkach.– Tak, to moje królestwo. Na piętrze mieszka synowa. Napije się pani kawy czy herbaty? – zapytała. Po chwili wróciła z kuchni z kołaczykami i filiżanką krokiem, który nie pozostawiał wątpliwości, że z obowiązkami gospodyni domowej nadal radzi sobie znakomicie.

Pani Wanda urodziła się przed stu laty w Zawadzie, będącej obecnie częścią Piotrowic, w domu zwykłego robotnika.– Kiedyś życie wyglądało zupełnie inaczej. Było nas troje dzieci – dwóch braci i ja. Mama chodziła robić „po siedlokach”, tato czasami nie miał pracy. W domu jedliśmy to, co urosło na grządkach. Na okrągło były ziemniaki z kapustą, a mięso raz na tydzień i to zwykle dla taty. Do szkoły chodziłam w Zawadzie. Znajdowała się ona w miejscu, gdzie w sąsiedztwie kapliczki stoi obecnie dom otoczony tujami. To była szkoła ludowa. Do „wydziałówki” trzeba było dojeżdżać aż do Fryszt